Een telefonisch gesprek met een klant: De klant is aan het woord, echter luister ik niet. Hier een opsomming van hoe mijn gedachten alle kanten opgaan: H? wie fietst daar? Wat een mooi weer. Oh ja, morgen even naar de stad dat jurkje ruilen en dan eet ik daarna wel pasta met zalm. Dat heb ik al weken niet gegeten, is het voedzaam? Mmmm, dat moet ik eigenlijk even Googelen??
Stilte aan de andere kant van de lijn. ?Sorry wat zei u precies?? Klant: ?Ja, dat ik dat dus niet meer wil! ?Ik: ?Oh ja..eeeeeuhm? U wilde de bestelling afzeggen?? Klant: ?nee niet helemaal, alleen?.. ? Shit!! Oops I did it again. Een alledaags gesprek en ik ben de draad kwijt door niet actief te luisteren. En dit gebeurt mij regelmatig. Herkenbaar voor jou?
Hoe hard ik ook mijn best doe, ik kan het soms niet voorkomen. Het gebeurd automatisch. Alsof mijn hersenen niet naar mij willen luisteren, maar gewoon hun eigen gang gaan. Dit is het ergst als er een brei aan informatie op mij afkomt. Als mensen direct to the point komen dan ben ik scherper en vlieg ik erdoor heen, maar helaas heb ik dat niet voor het uitzoeken. Herkenbaar?
Informatie doorpasen
Dan hebben we het nog niet gehad over het doorpasen van informatie naar een collega. Stel je voor je moet een verhaal die hebt gekregen doorgeven aan een collega. In mijn ogen is dat hetzelfde als in een groep in elkaars oor fluisteren. Als je bij de laatste bent is het verhaal totaal anders. En dat gebeurd bij mij alleen al in mijn hoofd! De grote lijnen onthoud ik, maar er wordt mij altijd gevraagd naar details op een bepaalde manier. Help, ik was al blij dat ik het belangrijkste heb onthouden. Who cares about details?
Ordenen maar hoe dan?
Dan hebben we ook nog het gedeelte mail en zaken daarvan ordenen. Hoe moet ik dat doen? Ik ben degene die standaard alle mails bewaard en niet weet hoe ik het moet ordenen met gevolg dat als ik iets nodig heb ik niks kan vinden. Maar ordenen, hoe dan mensen?
? Pauze: Zeker 3 keer in de week ga ik tijdens de pauze 2 keer met de lift omhoog en naar beneden, omdat mijn pas dan nog ergens anders ligt.. hahaha ?
Iedere keer in mijn valkuil
Eenmaal thuis komt mijn to-do lijstje om de hoek kijken. Random to-do?s voor een reguliere maandagavond: strijken, sporten, docu kijken, boek lezen en zang-oefeningen doen. Bij nader inzien toch weer wat veel misschien?! Ah joh, als ik dan maar 2 items strijk, de helft van de docu kijk en iets minder lang ga sporten, dan kan ik ze misschien toch allemaal afvinken. Hilarisch, hoe ik toch iedere keer weer in mijn eigen valkuilen trap, want wel beschouwd doe ik dan van alles maar de helft.? Reken er nog een stuk onbeschaamd lanterfanten bij en we liggen weer veel te laat in bed met het plan het morgen echt anders aan te pakken. Mijn hoofd nog vol van alles op mijn lijst en het resulteert regelmatig in slecht slapen. Dat ook nog!?
Plannen en plannen (Engels)
Plannen heb ik altijd genoeg. Ik wil heel veel, maar op een bepaalde manier komt er vaak weinig van terecht. Jaren later kan ik nog diezelfde plannen hebben, zonder er maar iets van uitgevoerd te hebben. Het punt is: ik weet soms niet hoe. Ik word opgeslokt door alle dagelijkse bezigheden, wat voor mij al een hele uitdaging is om rond te breien, dat ik gewoon niet weet hoe ik het zou moeten aanpakken.
Ik zie het niet voor me. Zo heb ik er ruim 2 jaar erover gedaan om eindelijk werkelijk een andere baan te zoeken en uiteindelijk weg te gaan bij mijn oude werk (en ja de nood was wel hoog genoeg om te gaan).
Dat is trouwens ook iets: op tijd komen op het werk. Ok, ik ben praktisch nooit onbeschaamd te laat maar het is wel elke dag een struggle om alles te managen in de ochtend. Er bestaan serieus mensen die een half uur van tevoren aanwezig zijn op hun werk.
Mensen hoe doen jullie dat? Verstoppen bij jullie je sleutels zichzelf dan niet? Of blijkt er nooit opeens een vlek in je trui te zitten, je tandenborstel kwijt of je jas opeens kapot?? Bij mij is het een dagelijkse gang van zaken.
Groetjes, Dymfke
Wil je meer weten over ADHD & Lifestyle?
Bezoek onze pagina over ADHD & Lifestyle!
Over de auteur
Ik ben Dymfke, 35 jaar en single. Ik werk in een klantencontactcentrum bij een zorginstelling. Zo?n 4 jaar geleden werd mij duidelijk wat mij al mijn hele leven achtervolgt. Uitspraken als: ?het zit er wel in, maar het komt er niet uit? en ?het is net helemaal uitgelegd, heb je niet opgelet ? achtervolgden mij en nog steeds geregeld. Thank god had het niks te maken met de talloze ooroperaties die ik als kind moest ondergaan (zoiets had ik zelf bedacht, zuurstoftekort oid). Ik kreeg de diagnose ADD. Ik was blij, want het beestje had een naam. Ja, echt blij! Hoewel veel mensen maar vinden dat overal maar ?een sticker? op geplakt wordt, was ik oprecht opgelucht.
Eindelijk begreep ik mijzelf. Op school heb ik mij vaak afgevraagd wat er toch mis was met mijn hersenen. De meester gaf een uitleg en vervolgens ging iedereen aan de slag, maar ik dacht ?hellup? wat zei hij? Wat moet er gebeuren? Waarom zat ik ondertussen weer met mijn hoofd op vakantie in Oostenrijk i.p.v bij dat wat nu enorm van belang is. Hoe hard ik ook mijn best deed, het ging zo moeizaam. Ik probeerde losse delen van wat ik hoorde aan elkaar te plakken, maar vaak werkte dit niet. Het was een brij, een waterval aan woorden in mijn hoofd. Ik ben opgelucht, al is het wat laat, dat ik weet van het bestaan van ADD.
