Wanneer alle puzzelstukjes in elkaar vallen….
Toen ik 3 jaar geleden voor de eerste keer met een psychiater ging praten omdat ik overwerkt was, kreeg ik na een half uur vertellen, ineens de vraag : Chris(tine) ben jij ooit getest op ADHD? Mijn eerste reactie was: ADHD? Ik? Waarom denk je dat? Hij benoemde een paar kenmerken: afgeleid zijn tijdens het gesprek, mijn “woordenwaterval” waar hij geen woord tussen kreeg, mijn gedachten die van her naar der werden geslingerd enz.
Dus na het gesprek kreeg ik informatie van een centrum die test op ADHD. Ok, dan maar een afspraak maken dacht ik. Dus dat is ook wat er gebeurde. In tussentijd begon mijn denkmolentje nog meer overuren te draaien, nog meer dan dat het al deed. Ook ging ik navragen bij de mensen rondom mij.
Afspraak bij de “dokter”
De eerste keer dat ik naar mijn afspraak ging in dat centrum was ik zo nerveus, vooral omdat ik niet wist wat er ging gebeuren. Het enige wat die man in dat half uur deed was me bestoken met vragen waar ik enkel ja of nee op mocht zeggen. “Bent u vaak zenuwachtig?”, “Praat u veel?”, “Bent u impulsief?” en ga zo maar door. Bijna op alle vragen, antwoordde ik met ja. En DAT was mijn eerste afspraak, geen uitleg en nog een volgende afspraak als cadeau, gelukkig wel de week nadien. Want in tussentijd bleef mijn denkmolentje volop draaien….. De week nadien kreeg ik elektroden op mijn hoofd en moest ik allerlei tests doen op de computer, kijken hoe snel ik reageerde op veranderingen op het scherm en ook de test hoe snel ik afgeleid was.
Het “verdict” – de diagnose
Nadien mocht ik terug in zijn kantoor komen waar hij me zei : ja overduidelijk ADHD. Ik kreeg een paar foldertjes mee en een voorschrift voor medicatie. Toen ik buiten kwam en naar mijn auto liep, regende het als een gek. Toen ik eindelijk in mijn auto zat waren het niet alleen de regendruppels die mijn gezicht nat hadden gemaakt, maar was ik aan het huilen, zo hard dat ik nog een half uur zat te snikken in mijn auto. Het leek wel of de emmer compleet over was gelopen. Eindelijk was er iemand die het antwoord ontdekt had op de vraag die ik mij al lang stelde : “wat er zo anders aan mij was, dan bij anderen”. Eindelijk iemand die bevestigde dat ik sommige dingen helemaal niet expres deed. Uiteraard waren er mensen in mijn omgeving die zoiets hadden van : vroeger bestonden al die dingen niet, dat is weer zoiets dat ze hebben uitgevonden, het kind moet toch een naam hebben…. En dat is niet fijn om te horen!
Hoe zit dit bij jou? Ik ben heel benieuwd naar jouw ervaringen. Laat onderaan de pagina jouw reactie achter.
Groetjes Chris
“Why fit in, when you were born to stand out”
Over de auteur
Ik ben Chris, 36 jaar, moeder van 2 fantastische kids en woon in Scherpenheuvel (België). 1 weekje op 2 zijn de kinderen bij mij (co-ouderschap).
Momenteel werk ik even niet, aangezien ik een therapie volg. Hier heb ik wekelijks contact over met een coach. Sinds mijn 33ste weet ik dat ik ADHD heb van het gecombineerd type. Dus zowel de onrust, impulsiviteit alsook de gekende aandachtsproblemen.
Ik ben 51 en weet het officieel pas 3 maanden. Verklaard zoveel maar heeft achteraf ook zoveel verdriet gebracht. Handelingen, beslissingen die ik gedaan heb en waar niemand iets van snapte. Ook ik af niet.
Ben moeder van 3 volwassen kinderen waarvan de oudste 2 ADHD hebben, daarnaast ben ik docent en heb ik 16 jaar in het speciaal onderwijs gewerkt. En nog niet viel het kwartje dat ik het ook wel eens zou hebben. Totdat ik zwaar overbeslast en overspannen bij een psychologe terecht kwam. Het lijkt wel.op jou verhaal.
En nu??? Ik weet het even niet. Ze willen mij geen medicatie voorschrijven behalve Ritaline….. die discussie ha ik nog aan. Denk zelf meer aan antidepressiva, omdat dat bij oudere ADHDers beter blijkt te werken en geen nare bijeffecten heeft.