Een relatie als ADHD’er met een ADD’er

10 december, de dag dat ik jou zag. Het sneeuwde voor het eerst dat jaar. Toen mijn ogen de jouwe zagen, was ik meteen verliefd. Hoe kon dit? Ja, weet ik veel. Het zal wel die rot ADHD zijn. Verdomme heb ik weer. Ik baalde enorm. Ik wilde helemaal niet verliefd worden. En vooral niet zo snel. Maar zo gaat het altijd bij mij. Negeren, dat ga ik doen. Gewoon niks met die gevoelens. Het is toch nep. Waarschijnlijk ben ik al te lang alleen. Ik mis misschien wat intimiteit. Of misschien wil ik gewoon speciaal gevonden worden. Wat ook nog een reden kan zijn, is dat mijn hersenen dopamine wil aanvullen. Iets waar wij ADHD’ers een tekort aan hebben. ‘Wat de reden ook is, negeer je gevoel’ zei ik tegen mijzelf.

Intens verliefd

Iedere keer wanneer ik je weer zag, werd het gevoel alsmaar sterker. Na twee maanden werd ik al panisch van mijzelf. Ik zocht je op internet. Kwam je eindelijk tegen op die stomme app Badoo en stuurde je toch een bericht. Dom. What was I thinking? Weken gewacht en nog geen reactie. Blijkbaar deed je niets meer met dat account. Alle mogelijkheden die ik mij kon bedenken met mijn creatieve brein, mislukte allemaal. Eindelijk kwam er na bijna drie maanden een moment dat we met elkaar aan de praat raakte. Jammer genoeg waren we niet alleen. Ik baalde en vroeg God om mij een handje te helpen. Een moment in de supermarkt was mijn vraag. De kans was namelijk groot dat ik je daar zou tegenkomen. Wonder boven wonder werd dit werkelijkheid. Fuck yes.

Chaos in mijn hoofd

Ja, shit. Wat nu? Hij staat daar. O mijn god. Uh, doe normaal. Doe gewoon rustig. Hij zag mij en zei hallo. Ik met mijn stomme kop deed express alsof ik hem pas op bet laatste ment zag en zei met een hard to get attitude: “hee, wat toevallig. Ik liep keihard door alsof het mij geen fuck boeide. Na enkele seconden dacht ik: waar is die nou? Shit. Je wil toch zijn telefoonnummer! Ugh. Snel liep ik een rondje en zag hem bij de kassa. Daar moest ik ook heen dus stond ik ineens achter hem. We raakte aan de praat en hij bleef wachten tot ik mijn boodschappen had ingepakt.  Buiten gingen we verder met ons gesprek. Mijn fiets viel door alle spanning. Ik stond echt voor lul volgens mij. Na een kwartier, gingen we beide naar huis. Hij vroeg mijn nummer niet en ik durfde zijn nummer niet te vragen. Bang om een blauwtje te lopen.

Gevoel ging niet weg

Zo’n twee weken later had ik een nieuw creatief plannetje bedacht. Dit plan lukte. Ik stuurde je een bericht op WhatsApp en verzon een smoes om je aan te spreken. We leven die dag maar appen en hadden onwijs veel gespreksstof. Ik had een glimlach van oor tot oor. Ondanks dat ik aan het werk was, kon ik niet stoppen met naar mijn telefoon kijken. Na een paar dagen spraken we af. Ik ging er volledig voor. Tenslotte was ik al vier maanden verliefd. We zagen elkaar heel vaak en konden over alles praten. Beide ADD/ADHD, uit een gezin van vier zonder biologische vader, beide een wenkbrauwpiercing en kinpiercing gehad. Agh, ik kan nog wel tientallen gemeenschappelijke dingen opnoemen. We hebben ook veel verschillen. Zo ben ik drukker in mijn hoofd, kan ik panisch worden als er teveel op tafel ligt en heb ik minder schaamte in het openbaar. Ik ben net zo mijzelf in de supermarkt als thuis. Hij wat impulsiever ingesteld, gevoeliger voor prikkels en sneller de drang om ergens een gewoonte van te maken. Ondanks onze ADHD verschillen zijn we allebei net zo gek. Dansen, zingen en elkaar op een leuke manier treiteren.

Angsten

De een bindingsangst en de ander verlatingsangst. Je ging weg. En kwam met moeite weer terug. Ik bleef volhouden en vastklampen als een baby die niet zonder haar moeder kan. Dit keer zou het wel moeten gaan. Ik accepteerde jou en ik hoopte ook dat jij mij accepteerde. Nog meer deed ik mijn best. De drang om mijzelf te bewijzen, wat voor een geweldige partner ik wel niet ben. Je ging weer weg en nog meer klemde ik mij aan jou vast. Verlatingsangst is echt klote. Dat je niet wil dat iemand bij je weggaat, is logisch. Je houd van diegene. Bindingsangst kan ik niet begrijpen. Als je van iemand houd, dan wil je er toch voor gaan? Je wil toch niet dat hij/zij een relatie met een andere man/vrouw krijgt? Omarm de persoon die zoveel van je houd en laat hem/haar nooit meer los. Laat de angst het niet van de liefde winnen.

Het grote ADHD verschil tussen ons heb ik gevonden. Ik geef nooit op. Liefde voor mij is tot in de eeuwigheid.

Groetjes, Melissa

Voor andere blogs over mijn leven kan je een kijkje nemen op buiten-beentje.nl