Van down en depressief naar diagnose

Ja, pittige titel! Maar zo is het begonnen. Ik zal mijzelf eens voorstellen. Dan weet je meteen iets meer over mij. Mijn naam is Gaby en nog net geen 30. Super gelukkig met mijn gezinnetje, familie, vrienden, baan en noem maar op! Prima leven toch? Absoluut! Maar dat is niet altijd zo geweest. Niet dat ik niet gelukkig was maar ik heb mij vaak in allerlei bochten moeten wringen om te doen wat een ander ook doet. Dus aan de buitenkant… niks aan de hand. Vrolijk, spontaan, sociaal, creatief, en vooral in de weer. Maar ik heb behoorlijk geworsteld met vooral school, opdrachten, afspraken, huiswerk en een nieuwe baan. Oja, en laat ik vooral het enthousiasme niet vergeten! Super leuk natuurlijk, iemand die alles leuk vind maar van binnen was het vooral een gevecht. Mijn enthousiasme was vooral een enorme overvloed aan energie. Dus meer hooi op mijn vork terwijl ik mijn bord nog lang niet leeg had.

Toekomstplannen maar dan anders

Studeren?? Zo niet mijn ding. Maarja, het hoort erbij. Dus op mijn tenen, en met de hakken over de sloot de jaren door gekomen. En nu 2 prima diploma’s op zak! Gaby heeft alles op een rijtje en dus klaar voor een gezinnetje. Huisje, boompje, beestje toch? Tja, dat was niet helemaal zoals ik het mijzelf had voorgesteld. Zware bevalling, huilbaby, die nieuwe baan. Dus ik stortte volledig in. Dikke depressie! En nu?? Het leven gaat gewoon door. Voor mijzelf maar vooral voor mijn zoontje! Ik moet dus verder en besef dit ook. Dus via de huisarts meteen met spoed geplaatst bij de psychiater.

“De pieken moeten eraf om het weer licht te zien worden”

Ja, en dat hoort ook bij ADHD, CHECK!

Wow, heftig hoor. Ben ik gek? Aan de medicatie om de boel te onderdrukken. De pieken moeten eraf om het weer licht te zien worden. Al snel had mijn fantastische psycholoog in de gaten dat er misschien wel wat meer achter kon zitten. Voorzichtig stelde ze de vraag.. ‘Wat vind je ervan om je te testen op ADHD’? Mijn eerste reactie verbaasde mij ook. ‘Ja graag’! Zei ik. Zo gezegd, zo gedaan. En wat bleek na 3 weken. ADHD/ADD. Uitgevonden en verbeterd! Echt wauw, wat een opluchting. Het is dus toch niet helemaal normaal om constant Bassie en Adriaan in je hoofd te zingen.. 😉 Er vielen zoveel stukjes eindelijk op zijn plek. Ook dingen die ik er nooit aan zou koppelen hoorde toch bij deze diagnose. Voorbeeld; mijn moeder die eerst ging kijken waar het dichtstbijzijnde ziekenhuis was op vakantie. Want Gaby ging toch wel brokken maken. En inderdaad. Dit gebeurde ook elke vakantie. Niet denken, maar gewoon doen. Risico’s nemen en ongelukkig vallen. Maar goed, dus nu een diagnose ADHD, aan de anti-depresiva, en een concertaatje toe, een nieuwe baan en eigenlijk gewoon een nieuw /ander leven. Hoe ga ik dit nu weer flikken?

Waarom nu pas?

Oja, mijn ouders om niet te vergeten. Die voelde zich toch behoorlijk schuldig en ik voelde mij weer schuldig omdat zei zich schuldig voelde. Waarom hebben we dit niet eerder geconstateerd? Dan hadden we haar toch kunnen helpen!? Nee..! Dit konden jullie niet weten!! Je krijgt (ik dus) er op een gegeven moment gewoon handigheidjes in en worstel ik vooral aan de binnenkant. En hallo! In 2017 is er toch ook veel meer bekend over AHDH. Het is niet alleen een drukke jongen die op 2 poten wiebelt van zijn stoel.. Er komt veel meer bij kijken! En ja,. het kan ook bij meisjes (vrouwen). Alleen uit het zich anders.

Hoe verder?

Oke, weer even verder. pillen, pillen, pillen. De ene opbouwen, de ander afbouwen. Om serieus gek van te worden! Ik wist domweg gewoon niet meer hoe ik me voelde en hoe ik me wilde voelen. Maanden gaan er voorbij met veel ups en downs. Beetje bij beetje pak ik de draad weer op en komt er stabiliteit in mijn medicatie, want dit MOET slagen!!! Mijn nieuwe baan (waar ik totaal tegendraads rondliep) maar zeker mijn gezin. Nu heb ik waar ik van droomde en de man waar ik van droomde (zal je zien dat ik het verknal)! Dus alle respect voor mijn man, voor alle geduld die hij heeft met mij.

Wat is gewoon?

De opluchting die ik had bij de diagnose is inmiddels vervangen voor gewoon verder te leven. Maar het voelt als een gat. Wie gaat mij dan helpen? Waar is de gebruiksaanwijzing van mijzelf (niet dat ik ooit maar iets van een gebruiksaanwijzing heb gelezen. Die gingen altijd ongeopend of al kapot gescheurd tijdens de verpakking openen de prullenbak in)? Niks is meer gewoon. Gewoon is er gewoon niet. En het wordt waarschijnlijk ook niet meer hoe het was. En soms lijken dingen erger te worden. Vooral voor mijn omgeving. Maar ik heb juist het idee dat ik het allemaal los kan laten. En dat ik het vooral zelf onder controle heb. Ik hoef me niet te schamen. Ik hoef niet op mijn tenen te lopen. Doen wat ik wil doen.

Let it go!

Loslaten is de volgende stap maar ook dat komt goed! AHDH is voor mij geen stoornis maar juist een gave! Je mag en kan zijn wie je werkelijk bent. Denk aan enthousiast (maar nu met mate), creatief, vindingrijk, actief en nog wel tientallen toffe eigenschappen. Haha, en laten we vooral impulsief niet vergeten. En ja, soms lukt het gewoon even niet, maar dan ook echt niet. Dit gevoel had ik dagelijks. Ik kwam er gewoon niet uit. En nu, als het even niet lukt, laat mij dan maar even. Dat noem ik dan maar gewoon een @$%#dag. Morgen gaan we er gewoon weer tegenaan!

Hoe heb jij jouw leven opgepakt nadat de diagnose ADHD of ADD bij jou werd geconstateerd? Ik ben erg benieuwd hoe jij dit hebt aangepakt. Laat onderaan de pagina jouw reactie achter.

Groetjes,

Gaby