Onderstaande blogpost schreef ik al in februari. Mijn irritatie van wat ik zag was zo groot, dat ik niet anders kon dan dit van mij afschrijven. Op het moment dat ik klaar was, wilde ik eerst overdenken of ik het zou plaatsen (jaja, puntje van ontwikkeling ; ) en vervolgens ben ik het uit het oog verloren. Het is ondertussen zondagmorgen 20 december, terwijl ik bezig was met het opschonen van mijn Google Drive kwam ik het artikel weer tegen. Na het opnieuw te lezen merkte ik dat ik nog steeds achter sta wat ik toen schreef. Ik deel dit omdat ik benieuwd ben naar hoe jij aankijkt tegen jouw diagnose, de manier van diagnose stellen en het traject die hierna volgt?
Ik heb de serie ADHDENNIS gevolgd. En hoe goed dat er aandacht is voor de stempel ADHD! Of je het nu wel of niet overal mee eens bent, dat maakt in mijn ogen niet zoveel uit. Het gaat erom dat er aandacht is voor ADHD en dan vanuit in dit geval Dennis, die vanuit zijn positiviteit erin stapte en zich blootstelde voor een groot publiek. Tnx Dennis : )
JEUK!
Er was echter een uitspraak waar ik echt JEUK van kreeg: Jij hebt ADHD….. Levenslang! En dat is de uitspraak die Sandra Kooij deed toen ze Dennis de diagnose ADHD gaf. Aan zo’n uitspraak hangt toch helemaal nul compassie noch een constructief idee?! Het geeft mij meer het gevoel dat er iets met Dennis aan de hand is dat niet okay is en dan ook nog voor de rest van zijn leven……….. net alsof hij zelf ADHD is? Met deze uitspraak ga je jezelf als het probleem zien en als je gelooft dat dit echt zo is (wat vaak al zo is) dan krijg je nogmaals de bevestiging en moet je later in het proces weer leren (als iemand dit aan(kan) dat jij niet jouw ADHD bent, niet jouw gedachten bent en niet jouw overtuigingen bent.
DE UITSPRAAK!:
En daar zit Dennis dan. Hij moet voorkomen met twee getuigen (moeder en vriendin). Ze zijn aanwezig omdat ze het beste voor hem willen, enorm van hem houden en het allerbeste met hem voor hebben. Echter begeleiden ze hem zonder het te weten vanuit liefde langzaam naar het afvoerputje van alle emoties, conditioneringen en gevolgschade die hij heeft opgebouwd en krijgt hij als uitspraak een levenslange ADHD stempel! Het enige wat er aan bod komt is waar hij niet goed in is, waar hij in faalt, waar anderen zelf niet mee om kunnen gaan. Je hebt ADHD Dennis, LEVENSLANG! BAM!! In your face Dennis, dat je maar even weet dat je de lul bent voor hoe lang je ook nog maar leeft.
Bevestiging doet pijn!
De emoties die vrijkomen en die Dennis onderdrukt raken mij enorm, omdat ik daar ook ben geweest. Ik kan niet voor Dennis invullen wat hij voelt. Bij mij was het enerzijds een soort van opluchting want nu kon ik beginnen aan mijn proces, anderzijds was het een bevestiging van wat ik allemaal al (enigszins) wist en ik lachte erom als een boer met kiespijn inclusief opgekropte emoties. Dit over wat ik allemaal wel niet kan en het gevoel dat ik ergens gefaald heb! Dit is een enorm negatieve bevestiging, totaal niet leuk en het raakt alle pijnpunten, frustraties en overtuigingen die ik in mijn systeem heb opgebouwd. Mijn emoties weglachen en er een grapje over maken was jarenlang onderdeel van mijn beschermingsmechanisme. En tijdens mijn diagnosestelling gebeurde dit weer.
De diagnose zelf droeg niks bij
De diagnose zelf en vooral de manier van diagnose stellen droeg niks bij aan mijn doel om een aantal aspecten in mijn leven te veranderen (niet bij mijn gevoel kunnen komen uit zelfbescherming, financieel een levenlang aanklooien omdat ik en de buitenwereld vond dat ik slim genoeg was om dit op orde te hebben en te kunnen volhouden, leren inzien dat ik niet mijn gedrag noch gedachten ben etc.). Het was meer een bevestiging van wat ik allemaal wel niet kon, gezien vanuit anderen. Helaas ontkwam ik niet aan de diagnose, zelf wilde ik deze niet. Ik wilde gewoon een aantal aspecten aanpakken, omdat ik niet meer op dezelfde manier door wilde gaan. Echter gaat de geldmachine en dus de hulpverlening pas draaien op het moment dat er een label op iemand is gedrukt!
Afbreken en weer opbouwen
Deze manier van diagnosticeren doet mij terugdenken aan mijn Marinierstijd. We gaan je eerst helemaal afbreken en daarna langzaam weer opbouwen. Echter zijn maar weinig mensen geschikt om mentaal zo afgebroken te worden, vandaar een keuring voor het Korps Mariniers onder andere zo zwaar is. Je moet hier vanuit de psyche heel goed voor in elkaar zitten. Tijdens mijn keuring werden er twee man (ik was er een van ; ) van de ongeveer 100 goedgekeurd, hiervan verwachtte defensie dat wij konden voldoen aan wat er komen ging. Maar uiteindelijk vielen er tijdens de opleiding nog jongens af omdat ze het psychisch niet aankonden. In mijn ogen laten we deze manier los op mensen die op zoek zijn naar hulp. En vervang ‘mensen’ door ‘kinderen’ en dan vind ik het wel heel heftig worden.
Steeds meer weerstand
Persoonlijk krijg ik steeds meer weerstand bij de huidige manier van diagnosticeren en ook het traject die erbij hoort gezien vanuit het huidige zorgsysteem. Diagnose stellen, vooral kijken en bevestigen wat iemand juist niet kan, het liefst direct medicatie starten zodat je rust krijgt en vervolgens bijvoorbeeld een cognitieve gedragstherapie kunt volgen. Dit met het idee dat je voor het grootste deel aan jezelf werkt. Naar mijn mening ben je meer bezig met het aanpassen en voldoen aan de verwachtingspatronen van de buitenwereld. Er is zoveel wat gedaan kan worden nog voor er een diagnose wordt gesteld en medicatie wordt gestart, dit natuurlijk met de juiste professionele begeleiding vanuit een holistisch oogpunt. Jezelf leren inzien, het verleden en de ontstane conditioneringen in kaart brengen + aanpakken, werkomgeving analyseren, slaappatroon onderzoeken, mediteren, bewegen etc. Mocht vervolgens de nood echt hoog zijn of is er een interventie nodig, dan is medicatie een van de middelen die kan worden ingezet.
Daarover later wellicht meer, anders lijkt het net of ik een zuurpruim ben ; ) Maar ik ben een rasoptimist die ondertussen zijn kwaliteiten gebruikt om goede dingen te doen in plaats van damage control toe te passen.
Ik ben benieuwd hoe jij hier tegenaan kijkt, wat jouw ervaringen zijn, wat in jouw ogen goed is, wat voor verbetering vatbaar is etc.?
Groetjes, Bart Lukassen. Founder ADHDpositief!
Wil jij meer informatie over ADHD tijdens je studie?
Bekijk hier alles over ADHD op school!
Over de auteur
Hi, Ik ben Bart founder van ADHDpositief. In 2014 startte ik het platform omdat naar mijn mening er zoveel negativiteit was rondom ADHD. Ik vond dat dit anders moest en in een opwelling startte ik een Facebook groep en bouwde een website. Ik had geen idee dat dit zo zou ontploffen, de leden stroomden met duizenden binnen. Nu heb ik mijn purpose gevonden! Drie jaar geleden is ADHDpositief een echt bedrijf geworden, hierin heb ik twee compagnons en een informal investor. Het is ongelooflijk dat wij al zo lang bezig zijn en ondertussen tienduizenden mede ADHD’ers hebben geholpen door samen met de community te zorgen voor erkenning, herkenning en een positieve blik op ADHD. Het is bijna niet voor te stellen maar alles is gemaakt en ontwikkeld zonder dat wij er tot dusver ook meer één cent aan hebben verdiend. Dit kan niet zonder samen te werken met de leukste en beste mensen, hier ben ik ontzettend dankbaar voor!
Rond februari 2021 komen we met een uniek en nieuw concept die mensen met ADHD leert leiderschap te nemen over hun leven. Dit doormiddel van Routines waaronder, meer rust in het hoofd en lijf krijgen, beter leren slapen, doelen stellen en halen, oude patronen doorbreken etc…. Houd mij in de gaten ; )
Alle goeds, Bart
Mooie blog Bart, ik lees hem met grote interesse. Ik heb onlangs ook weer ‘gedoe’ gehad met een instantie die ik benaderde voor hulp maar die instantie wil me nogmaals onderzoeken en diagnosticeren. Daar ben ik echt klaar mee want dan ben ik wederom een jaar verder. Ik leef nu.
P.S. Ik heb nog steeds een blog op de plank liggen voor je 😉 Heb je belangstelling om hem te plaatsen?
Onwijs herkenbaar. Jaren geleden heb ik mij laten ‘onderzoeken’ waarbij ik aan het eind van de dag direct ritalin kreeg. Werkte niet goed, dus toen maar dexamfetamine en later dexmethylfendidaat. In hoge doseringen ook: ik stond straks, at en sliep niet goed en werd in een structuur hokje van ‘normaal’ geduwd. Terwijl.. mijn ADHD was het probleem helemaal niet. Het probleem was dat ik extra handvatten nodig had om met mezelf om te gaan. Hulp leren vragen bijvoorbeeld, rust inplannen, en alle faalervaringen in het leven leren omdraaien naar waar ik wél goed in ben. En dat laatste is sowieso een maatschappelijk probleem, want dat leren er te weinig van jongs af aan.
Ik heb behandeling geeist die mij kan ondersteunen zonder medicatie. En als het dan echt zo is dat het met 4 á 5 jaar weer verzwakt, kom ik toch terug voor weer een ‘opfriscursus’? Uiteindelijk dé behandelaar gevonden die hier achter stond. Zelfs toen ik in een stressperiode van afstuderen en einde van een relatie ineens wel medicatie wilde, wilde de behandelaar dit niet voorschrijven en eerst nog beter met mij in gesprek. Helaas heeft het heel lang moeten duren om zo’n behandelaar te vinden, die mij uiteindelijk heeft behandeld op symptomen die voort zijn gekomen uit ADHD: zoals een hoge alcohol inname in mijn studententijd. En sombere klachten, een laag zelfbeeld en hoge score op sociale angst voortkomend uit faalervaringen door impulsiviteit. En ook leren ademhalen.. waardoor ik vaker rust neem en nadenk voordat ik iets zeg of doe. Niet altijd, maar dat is prima en brengt de balans met spontaniteit.
En een tip aan eenieder: zoek een baan waarbij het geen ramp is als je te laat komt (want dat gebeurd veel mensen met ADHD eenmaal vaker). Zoek een werkgever die je waardeerd voor je harde werk. Een werkgever die flexibiliteit van jou verwacht en dat ook kan terug geven. Dus ziet dat jij wel eens te laat bent en ook niet degene bent die aan het eind van de dag als eerste weg is.