Als je anders overkomt dan je je voelt

” Een kijkje in het leven Zara. Ze heeft ADD en is herstellend van een burn-out, een depressie en een slaapstoornis” 

Als je anders overkomt dan je je voelt

Zoals ik, dan kan dat tot heel vervelende situaties leiden. Die veel tijd en energie kosten. Als je ook nog ADD hebt én een burn-out net als bij mij het geval is, dan is de weg naar herstel lang en kronkelig. Hier een relaas van hoe het bij mij van binnen eraan toegaat. Krijg je gratis en voor nix een rondleiding in mijn hoofd.

Ik ben minder rustig dan ik eruitzie

Als je me nu zou zien zitten, zou je denken: “Die is lekker aan het chillen.” Latte macchiato in de ene hand, fruitsalade in de andere. Beetje typen op de laptop tussendoor…. Maar de realiteit is compleet anders. Ik ben hárd aan het werk. Mijn hersenen draaien overuren. Er gaan allerlei gedachten van de ene kant van mijn hoofd naar de andere en weer terug. Op de terugweg nemen ze vaak een andere route waardoor ze vervormen tot gedachten waarin de oorspronkelijke gedachten niet eens meer te herkennen zijn. En ik probeer ze te vangen, die gedachten. Ze stil te krijgen, op het beeldscherm van mijn laptop. Zodat ze eindelijk ff hun snater houden. En ik me kan concentreren op wat ik eigenlijk moet doen. De was, koken of iets voorbereiden voor de kinderen, want voor hen is altijd wel iets te regelen. Heb je nét de zomerkleding op orde, is het alweer winter en omgekeerd. Dat soort dingetjes.

Ik ben minder gestructureerd dan ik schrijf

Tijdens mijn burn-out, die ik naast mijn ADD heb ontwikkeld, heb ik veel last van onbegrip. Mensen denken dat ik alles wel goed voor elkaar heb, dat het allemaal wel meevalt, want ik kan schrijven. Ik kan mezelf bijzonder goed uitdrukken in het geschreven woord. Veel beter dan ik mezelf kan verwoorden in mondelinge taal, alhoewel me dat ook nog steeds bovengemiddeld goed afgaat. Alleen in mijn hoofd is het chaos. En daardoor raak ik vaak de draad kwijt. Of mijn energie. En niemand die het merkt omdat ik mijn zinnen zo goed kan vormen. Intussen ben ik de helft vergeten van wat ik zelf heb gezegd. Of van wat de ander heeft gezegd. Heb ik een totaal andere indruk van het gesprek dan mijn gesprekspartner(s). En dan gaat het mis. Krijg ik communicatiestoornissen, soms zelfs conflicten. Voel ik me slecht. Over mezelf. Terwijl het enige wat echt slecht is gegaan, de boodschap is die ik via mijn perfect verzorgde taal afgeef. Ik zou eigenlijk wat vauten moete maaku. Zodat niemand mijn gezondheid beter inschat dan die is.

Uitleggen dat het slecht met me gaat, helpt niet

Heb ik gemerkt. Want mensen blijven me maar aanstaren van: “Ja, maar je zit zo lekker te chillen, terwijl je praat en schrijft”. Punt is. Als ik écht laat zien hoe het gaat. Door te gaan klagen. Of erger nog, te gaan huilen of door boos te worden. Als ik die rollercoaster aan gevoelens en emoties – die allemaal door elkaar heen en weer lopen in mijn hoofd – aan mensen van de buitenwereld zou tonen, zouden ze me snoeihard afstraffen. “Nee, joh, dat doet niemand.”, hoor ik je nu zeggen. “Welles, dat hebben mensen namelijk al gedaan, en ik ben de ervaringsdeskundige wat betreft hoofden die anders lijken dan ze zijn ????.”

Mijn ex-werkgever vond me te emotioneel toen ik mezelf liet zien in tranen en vol frustratie. Ik had herhaaldelijk geschreven en gezegd dat ik er nog niet aan toe was om mezelf op de werkvloer te laten zien. Maar het moest. Dacht ik toen nog. Want mijn ex-werkgever zette me onder druk. Dus deed ik het maar, met alle gevolgen van dien. Ik werd zo ziek en depressief dat ik niets meer zag zitten. Gelukkig ben ik daar weg, heb ik mijn ontslag ingediend. Wat eigenlijk niet mocht. Van mijn ex-werkgever. En van het UWV. Tot mijn grote opluchting heeft daarna mijn – eerste – verzekeringsarts van het UWV geoordeeld dat ik niet verwijtbaar werkloos ben. Dankzij het FNV die vanaf die periode mijn pen en stem is geworden.

Nu laat ik anderen vertellen hoe slecht het met me gaat

Zoals het FNV, want het FNV denkt met me mee. Dat is maar goed ook. Want mijn – tweede – verzekeringsarts van het UWV vond me te klagerig en oordeelde dat ik uit was op ziektegewin. Volgens haar kan ik gemakkelijk 40 uur werken, terwijl ik niet eens aan mijn ‘echte dingen’ toekom, zoals het doen van de was, koken of iets voorbereiden voor mijn kinderen. Gelukkig vindt mijn – inmiddels derde – verzekeringsarts van het UWV iets anders: ik ben volledig arbeidsongeschikt.  Wederom dankzij het FNV die het voor me opnam, via een bezwaarprocedure.

Rest me nog de situatie rond de WMO, wat staat voor Wet Maatschappelijke Ondersteuning. Ik heb een beschikking gekregen van de gemeente, waarin staat dat ik ondersteuning krijg bij het doen van de was, het koken en het schoonmaken van mijn huis. “Hiep hoi,” dacht ik, “De vlag kan uit.” Alleen is de hulp er slechts 3,5 uur per week. En wil hij geen varkensvlees bereiden, meldde hij me op autoritaire toon. Ook wil hij de prullenbakken niet leeg maken, liet hij me eveneens bot weten. Evenmin wil hij met mijn vriend praten, sprak hij belerend. Ik voelde me vier weken lang, want zo lang heb ik het een kans gegeven, alsof ik terug was in het huwelijk met mijn ex, een narcist in vol ornaat.

Toen ik een mail schreef naar de gemeente of ik meer uren kon krijgen én een andere hulp, ontving ik een kil antwoord, ondanks mijn opmerking dat mijn vriend me had geholpen bij het schrijven van de mail omdat ik dit niet alleen kon. Nu laat ik dit gedoe ook over aan de deskundigen van het FNV.

Dat helpt een stuk beter

Zij vinden weliswaar ook dat ik erg goed schrijf en praat. Maar inmiddels krijgen ze door dat ze ECHT toegevoegde waarde hebben voor me. Want via hun inspanning ontvang ik wél begrip, een uitkering (die ik echt nodig heb, echt, echt, echt) en – hopelijk – het dubbele aantal uren ondersteuning om de afgesproken resultaten te behalen, zoals een schone was, een dito huis en warme maaltijden voor mij en mijn kinderen. Zodat ik me kan richten op wat momenteel écht belangrijk is voor me: rusten, bewegen, gezond eten en ontspannen. Zodat ik eindelijk weer helemaal beter kan worden. Alhoewel het nooit helemaal rustig zal zijn in mijn hoofd. Mopperen mijn overwerkte hersenen. En dat is maar goed ook. Anders is het daar zo … SAAI ????.

Wil je meer lezen over mijn leven met AD(H)D, burn-out en depressie? Neem dan eens een kijkje op mijn site Zara’s Life. Hartelijke groetjes Zara.