ADHD en Emoties

“Een kijkje in de doorsnee gedachten van Irene’s niet zo doorsnee hoofd” 

EMÓTIES: Een hele periode riep ik dat naar de tv. Tijdens een film of serie waar dan even de emoties opliepen riep ik gewoon: “EMÓTIES!”. En dan ook lekker melodramatisch. Dit deed ik omdat het makkelijker was. Uitspreken dat er emoties waren, was makkelijker dan ze voelen. Vond ik.

Emotionele adolescentie

Ik was in deze periode 18 jaar en wettelijk volwassenen. Maar wie is dat nou echt met 18? Zeker op emotioneel gebied. Ik was toen nog aan het bijkomen van de 4 voorgaande jaren. Emoties en ADHD zijn al niet een beste combinatie, en puberteit in de mix gooien had desastreuze gevolgen.

Puberjaren

Van 14 tot 18 was ik namelijk een regelrechte emotionele ramp. Ik voelde alles en uitte alles en ik deed daar iedereen mee pijn, inclusief mezelf. Ik heb er veel van geleerd weliswaar. Misschien zelfs iets te veel.

Controle

Want daarna wilde ik emoties dus niet meer voelen. Dat vond ik veel en eng. Op zich een logische reactie maar niet één die echt helpt. Ik wilde destijds gewoon zeker zijn dat ik mijn emoties controleerde. En niet andersom.

Tegenwoordig

Inmiddels zijn we weer 4 jaar verder en ik kan met een gerust hart zeggen dat ik nog maar heel weinig “EMOTIES” roep. Tegenwoordig zit ik weer ongegeneerd te huilen bij Finding Nemo en Up. Gelukkig. Want eerlijk; soms is het ook wel fijn.

Uiteindelijk

We komen er gewoon niet om heen. De emoties zijn er en ze zijn nou eenmaal sterker in ADHD-hersenen. In het dagelijks leven weet ik nu steeds beter hoe ik verdriet en boosheid kan voelen én uiten op een beheerste manier.

Behalve dan ergens één avondje in de paar maanden. Dan zet ik een afspeellijst op met super dramatische liedjes of nestel ik me op de bank voor een paar classic Disney tranentrekkers.
Gewoon een avondje niets anders dan die heerlijk overweldigende EMÓTIES.

Hebben jullie wel eens last van emoties en hoe ga je ermee om? Laat het me weten! Ik hoor graag hoe anderen het zien ????