Vermoeiend om te vergeten

Een dag in mijn dagelijkse leven.

Het is 05.42, mijn wekker loopt af. (2 minuten maken erg veel uit in de ochtend) en ik spring uit bed. Snooze is geen optie voor mij, aangezien ik toch nooit genoeg slaap lijk te hebben. Ik spring uit bed, zet het koffiezetapparaat aan, was me vervolgens, doe de andere helft plamuur op mijn gezicht, vlieg weer naar de koffie en vergeet bijna dat ik mijn haren nog moet doen. Omdat ik weet dat ik chaotisch ben leg ik mijn kleren en tas de avond ?s avonds al klaar. Een moment dat ik mezelf klaar moet maken, of iets moet gaan doen zal nooit gestructureerd verlopen. Hoe graag ik dit ook wil, maar mijn hersenen denken aan alles tegelijkertijd, behalve aan mijn sleutels. ALTIJD vergeet ik wel wat. Terwijl ik de deur dicht doe, besef ik dat mijn sleutels nog op de keukentafel liggen, shit! Ik bel mijn moeder straks wel weer of zij haar sleutels van mijn appartement naar mijn werk wil brengen. Ook die vrouw wordt soms gek van mij en mijn vergeetachtigheid, maar mijn moeder is niet de enige. Mijn wereld, lijkt voor de buitenwereld vaak ook lekker onbegrijpelijk.

06.10, op naar de bus. Ondertussen app ik mijn vriendin dat ik weer eens mijn sleutels ben vergeten. Ik krijg een smiley terug met een diepe zucht, dat zegt geloof ik genoeg. Daar komt de bus, shit waar is mijn OV?! Natuurlijk krijg ik niets gevonden in die hutkoffer die ik altijd bij me draag. Niets nodig, maar toch zoveel bij me. En als je me vraagt wat er in zit, ik heb net als jij geen idee. En wat blijkt tot slot? Na paniekerig zoeken, blijkt dat ding gewoon in mijn jaszak te zitten. Zoals altijd, tuurlijk!

Als mijn billen niet vastzaten

Aangekomen bij de nachtdienst vraag ik naar de bijzonderheden van de nacht en loop naar de woning. Ja hoor, daar gaan we weer?. De BHV pieper vergeten, ik kan w??r terug. (Diepe, diepe zucht.)
Dit laat ook zien waarom ik zo snel moe ben, ik word gewoon moe van mezelf!
Ik loop weer richting de woning en begin mijn dienst, het zorgen voor mensen die het nodig hebben, de dankbaarheid, heerlijk.
Werken met passie, mensen en een voor-gestructureerde planning maken mij zielsgelukkig. De routine van onze pati?nten is eigenlijk zo hetzelfde, dat ik in een dienst eigenlijk niets groots hoef te plannen. Want het woord plannen kennen mijn hersenen niet. Ik raak al gestrest bij het woord ?plannen?.
De huishoudelijke hulp komt naar me toe en vraagt of ik het dekbed van cli?nt H. heb afgehaald. Oeps? 2^de keer deze week, de volgende keer dat ik een bed vergeet af te halen trakteer ik! En zo gaat het bij vele dingen, 2 keer iets vergeten en dan iets bedenken dat je eraan wordt herinnerd. Voor alles heb ik mijn ezelbruggetjes.? Elke keer dat onze huishoudelijke hulp nu binnen komt denken mijn hersenen automatisch, het beddengoed afhalen!!

Ohja!

Cli?nt T. heeft een beginnende decubituswond, cli?nt M. moet nog naar de arts voor zijn gebit en cli?nt V. was wat onrustig vanochtend, dat moet ik niet vergeten te rapporteren. Zo hebben we weer een memoblaadje vol, ik ben zo blij dat deze dingen bestaan.
Ohja, niet vergeten alles in metingen te zetten. Kijkend naar de takenlijst, meneer C. je mag zo buiten nog even een stukje gaan wandelen. Om 2 uur arriveert mijn collega van de avonddienst en ik doe de overdracht. Ik vertel mijn bijzonderheden en werk mijn to do lijstje nog af. Ik pak mijn spullen om te vertrekken, en loop naar de deur. Ohja roep ik, de maaltijdlijsten zijn na geleverd, en moeten nog ingevuld worden! Hoe vaak ik wel niet ?ohja? roep op een dag, ik houd het niet eens meer bij. Lopend naar de bus gaat de dag in een stroomversnelling door mijn hoofd en weet ik zeker dat ik alles heb gedaan. Collega?s zien het niet aan me dat ik chaotisch ben, gelukkig maar. Heel fijn als het om je werk gaat, maar toch zou ik weleens willen dat mensen 1 dag mijn hoofd konden hebben, om te ervaren hoe het is als je gedachten nooit eens stil staan en hierdoor soms mijn handelen kan verklaren.

Lekker rustig

Eenmaal thuis aangekomen is het 4 uur, bah ik moet nog gaan koken. Tuurlijk, ik heb weer niets in huis. Typisch weer dat ik dat net niet bedacht toen ik van de bus naar huis liep, nu moet ik weer teruglopen naar de supermarkt. Eenmaal in de supermarkt ben ik weer vergeten wat ik wil halen. Ik zou echt de discipline moeten hebben om even een lijstje te maken, keer op keer denk ik dat ik het toch wel onthoud. Niet dus.
Koken lijkt voor de meeste ook makkelijk of leuk, maar zelfs bij koken maken mijn hersenen overuren. Meer dan 2 pannen tegelijk, raak ik gestrest van. Ik heb dat overzicht niet en ben bang dat ik dit ook nooit zal krijgen. Als ik kook lijkt het ook net of er een oorlog is uitgebroken, van muren tot aan de vloer. Ik krijg het altijd voor elkaar.
Nu nog de moed vinden om af te wassen en af te stoffen, want ik ben kapot. Na de afwas spring ik nog lekker in de douche en plof ik op de bank. Zo?n dag als dit lijkt misschien heel normaal, of niet vermoeiend voor de meeste mensen. Maar voor mij lijkt een werkdag met mijn huishoudelijke taken, alsof ik een marathon heb gelopen met 20 kg op mijn rug. De vele prikkels die ik op een dag krijg, omdat ik ook met mensen werk en in de avonduren onregelmatig werk maken mij erg moe. Wel ben ik dan altijd trots dat ik door de ADD veel tegelijkertijd kan doen, dat het door de ADD nooit saai is en ik er altijd wel mee kan lachen. Ondanks dat ik vaak de puntjes op de I vergeet. En vandaag voelde weer als zo?n dag. Zo?n dag dat je blij bent na je werk dat je thuis bent, maar je zeker productief bent geweest op het werk. Een dag dat ik me opnieuw besef dat ik niet zoveel energie heb als een ander, maar me zeker niet minder voel. Het verschil is dat ik alleen wat langer op moet laden.