Telefoon
Normaal gesproken is een normale week al een hele uitdaging. Wat dacht je dan van een week vol met afspraken. We weten dat december bijvoorbeeld zo’n maand is. Hoppa ff 3 kerstborrels in 1 week, een feestje met vrienden, etentjes. Alles achter elkaar. Het lijkt net of er dan iets bovenmachtelijks meekijkt dat er voor zorgt dat er in die tijd ook nog eens van alles misgaat. Zo gebeurd het dat ik, terwijl ik eigenlijk geen tijd heb daarvoor, druk zit te appen met een vriendin, vervolgens op de fiets stap, 5 minuten later op de plek van bestemming aankom en hoppa mijn telefoon is spoorloos. Huh hoe kan dat nou? Ik had m net toch nog in mn handen? Wat is er gebeurd? Heb m echt niet horen vallen. Ik snap er werkelijk niks van. Mijn hele hoofd is op hol geslagen en ik fiets terug in het donker in de regen. Nergens ligt die telefoon. Ik kan me totaal niet bedenken waar hij kan zijn. Ik kom aan in mn schuur waar ik de fiets uit heb gehaald en… daar ligt hij op de grond. Opeens herinner ik mij dat ik bij het vertrekken bezig was met en appen en mn fiets uit die stalling trekken en 2 deuren tegelijk openhouden, omdat het licht kapot was. Vandaar misschien de onoplettendheid, maar het blijft vreemd. Mijn telefoon is mijn alles en toch ga ik er zo onvoorzichtig mee om.
Oorbellen
Het zelfde geldt voor oorbellen. Ik heb ieder setje al zo’n 4 keer opnieuw aangeschaft. Zeker in de winter. Met een dikke winterjas en dikke shawl om worden die lange hangers zo ongeveer uit je oorlellen geduwd. En dat weet ik 🙂 Toch doe ik ze in, want alleen deze staan zo mooi. Het gevolg is dat ik geregeld met 1 oorbel rondloop en me weer naar de winkel begeef voor een stel nieuwe. En de geschiedenis herhaalt zich.
Sneeuw
Sneeuw, wie heeft dat verzonnen? Dat witte goedje waar je in Oostenrijk heel veel plezier aan kunt beleven, komt hier net even wat minder goed van pas. Hier in dit land zijn wij dit namelijk helemaal niet gewend. Ik bedoel hoe vaak komt het nou voor? Dus hoe vaak hou je er rekening mee? Nou ja ik dus nooit. Tot ik op een ochtend opsta om te gaan werken en ik na mijn immer gehaaste ochtendritueel bij de auto aankom. Ik schrik me dood. Er ligt sneeuw op. Nee nog erger. Het is aangekoekte sneeuw. Het zit volledig vast gevroren. Maar dat kan niet!!! Ik moet namelijk over 20 minuten een toko openen ergens. Volledig in paniek schreeuw ik naar mijn buurvrouw die ook haar auto aantrof onder de sneeuw dat ik warm water ga pakken binnen. “Dat is niet verstandig”roept ze nog na. Het kan me niet schelen, ik kan niet meer nadenken, want ik moet weg. Met de waterkoker kom ik een minuut of 2 later aangerend en gooi het over de ruit…het barst niet, pfiew. Maar goed echt helpen doet het ook niet, dus ik spuit ook nog even de fles ontdooi-spray leeg over de ruit. Na een minuut of 5 kan ik aardig wat zien en scheur ik de straat uit. De waterkoker mag een dagje mee in de auto op de bijrijdersstoel. Geen tijd meer het ding te droppen. Precies 8 uur, onee shit 1 over 8 parkeer ik op de plek van bestemming. Ik probeer te rennen en ondertussen een collega te bellen of hij de deur open kan maken voor me. Mijn collega denkt dat hij een hijger aan de lijn heeft en beseft even later dat ik het maar ben. Ik vraag hem snel de deur te openen. Ik sta ervoor namelijk zeg ik. Dat kan niet zegt hij lachend. Ik draai me om en zie hem achter me. Ok, voor schut. Ik heb mijn lesje voor deze winter weer geleerd (denk ik)
Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen?
Groetjes, Dymfke
Wil je meer weten over ADHD & Lifestyle?
Bezoek onze pagina over ADHD & Lifestyle!
Over de auteur
Ik ben Dymfke, 35 jaar, single en werkzaam als ambulant receptioniste voor een facilitair bedrijf. Zo’n 4 jaar geleden werd mij duidelijk wat mij al mijn hele leven achtervolgt. Uitspraken als: “het zit er wel in, maar het komt er niet uit” en “het is net helemaal uitgelegd, heb je niet opgelet” achtervolgden mij en nog steeds geregeld. Thank god, had het niks te maken met de talloze ooroperaties die ik als kind moest ondergaan (zoiets had ik zelf bedacht, zuurstoftekort o.i.d.). Ik kreeg de diagnose ADD. Ik was blij, want het had een naam. Ja, echt blij! Hoewel veel mensen maar vinden dat overal maar “een sticker”op geplakt wordt, was ik oprecht opgelucht. Eindelijk begreep ik mezelf. Op school heb ik mij ten zeerste afgevraagd wat er toch mis was met mijn hersenen. De meester gaf een uitleg en vervolgens ging iedereen aan de slag, maar ik dacht hellup wat zei hij? Wat moet er gebeuren? Waarom zat ik ondertussen weer met mijn hoofd op vakantie in Oostenrijk i.p.v bij dat wat nu enorm van belang is. Hoe hard ik ook mijn best deed, het ging zo moeizaam. Ik probeerde losse delen van wat ik hoorde aan elkaar te plakken, maar vaak werkte dit niet. Het was een brij, een waterval aan woorden in mijn hoofd. Ik ben opgelucht, al is het wat laat, dat ik weet van het bestaan van ADD.
