Melany, 27 jaar, geboren en getogen in Rotterdam. Inmiddels 1.5 jaar een eigen huisje in Ridderkerk, samen met haar oude dementerende poes Brandy. Humoristisch, zorgzaam en ontzettend creatief zijn de meest opvallende kenmerken die haar omschrijven. Sinds feb 2016 de diagnose ADD/ADHD. Studeert toegepaste psychologie en wil forensische psychologie gaan volgen in verband met wat haar autistische broertjes is aangedaan. Op dit moment werkt ze bij een verzekeraar en probeert elke dag weer alles zo goed mogelijk te doen. De ene dag zonder en de andere dag met medicatie. Verder houdt ze van eten, kan ze ontzettend goed koken en tekenen. Sinds haar diagnose schrijft ze hierover en wil dit graag blijven doen.
Open en eerlijkheid.
Sinds 11 maanden weet ik nu dat ik ADHD heb. Ik ben vanaf het begin open geweest over het hebben van ADHD, want ik geloofde er heilig in dat dit mij verder zou brengen. Zo voegde ik laatst ook steeds meer collega’s toe op Facebook. Was dit wel een goed idee? Dan kon iedereen ineens zien wat ik deelde over mijn diagnose en hoe ik tegen dingen aan loop. Is dit niet een beetje erg na?ef, dacht ik nog. Ach ja, ik word toch al raar gevonden was de gedachte die erna volgde. Zo voel ik mij toch al heel mij leven. Onbegrepen, raar, een buitenbeentje.
Buitenbeentje
Zo plaatste ik weer een tekst over hoe 2016 voor mij?is verlopen. Ik kreeg positieve feedback van collega’s. Vinden ze me dan niet meer raar? Uch… wat dacht ik wel niet. Hoe eerlijk en kwetsbaar ik ook durf te zijn over mijn gevoelens, ik zal altijd apart gevonden worden. Want niemand verzint het om alsnog om 07:00 uur op te staan, om 12:30 uur pas te hoeven werken en alsnog om 11:45 uur te moeten rennen voor de de bus om vervolgens je mascara in de bus te moeten doen omdat je tijdinschatting weer voor geen meter klopte. Jup, dat is hoe het elke dag weer gaat, hetzelfde liedje over and over again. Maar uhm hoezo sta je dan niet gewoon wat eerder op? Hoezo ga je dan niet gewoon op tijd naar bed? Hoezo ga je niet gewoon 5 min eerder van huis zodat je die bus niet hoeft in te halen? Joh die oplossingen had ik zelf ook al 263 keer bedacht, maar het toepassen is nog een tweede. Word je niet moe van jezelf? Moe? Ik word gek van mezelf maar deze ezel blijft tegen dezelfde steen opknallen. Ja, maar dat doe je toch zelf, dat is gewoon dom. Joh.. dat weet ik zelf ook wel. Hou je commentaar nou maar lekker voor je.
Is er een tovenaar in de zaal?
Die medicatie is geen Harry Potter spreuk waardoor je ineens denkt en doet als mensen met wel de juiste hoeveelheid dopamine. Was het maar zo’n feest. Was er maar een apparaat net zoals het laseren van je ogen, die je dopamine tekort in ??n klap oplost. Nee in plaats daarvan slik ik drugs. Ja drugs ja. Laten we eerlijk zijn. Elk type medicatie is troep. Je bent er namelijk afhankelijk van en er zitten geen vitamines of antioxidanten in. Er zijn dagen dat die pillen niet echt zijn werk doen en er alsnog 100 prikkels tegelijk binnen komen en ik de hele dag blijf uitstellen. Maar goed wat had ik dan verwacht? Een pilletje die mij elke dag met plezier laat afwassen, op tijd naar bed laat gaan en op laat staan, tijdig van huis laat vertrekken en niet laat vechten met de klok? Een pil die mij niet alles laat zeggen wat ik denk, mij op tijd laat beginnen met leren en mij niet faalangstig maakt en er voor zorgt dat ik mij begrepen voel? Ja, dat had ik stiekem wel gehoopt…
Elke dag weer hetzelfde liedje
Oh fuck, die afwas staat er nog steeds. *laat het water vol lopen* Ik doe het na het eten wel. *3 uur later* Nu is het water koud, lekker slim. Ik doe het morgen dan wel. En zo zijn we ineens weer 2 dagen verder, en was ik met tegenzin af en doe ik de helft. Zo prima, ik kan er niet meer van maken. O shit, die was was 8 uur geleden al klaar. Agh ja, dan zet ik hem wel weer opnieuw aan. De visite komt om 19:00 uur en het is nu 17:00 uur. Ik kan beter nu even gaan stofzuigen en erna wat boodschappen doen. H? het is 18:45 uur, ik moet sowieso naar de supermarkt want de visite moet wel wat lekkers krijgen. Zo ben ik. Het is 7 uur, ik ben gelukkig weer op tijd thuis. Oh ja het kan nog wel iets schoner, even snel stofzuigen… *2 min later staat de visite al voor de deur, ik raak in paniek, mijn hart gaat tekeer. Shit ik was nog niet klaar verdomme. En de visite ziet wederom de stofzuiger in de woonkamer staan en de halve afwas die er nog staat. En ja daar wordt altijd wat over gezegd. Ah fijn.
Ooooooooow herkenbaaaaaaar heej!!!! Ik wordt soms helemaal gek van mezelf, en achteraf vind ik het weer heel lollig??
Hahaha ja soms kan je er maar beter om lachen omdat het anders om te janken is :-p
Hoi,
Ik woon ook net een anderhalf 2 jaar op mezelf en wat jij in jeen Blog beschrijft is allemaal heel herkenbaar.
Fijn dat je het herkent Patrick. Je bent niet alleen! 🙂
Alsof het over mezelf gaat. Zo herkenbaar. ..jammer dat ik toch altijd het gevoel hou dat niemand mij begrijpt, erg frustrerend af en toe
Ah meid, ik snap je frustratie. Gelukkig ben je niet alleen. Je bent nog met vele anderen die hier tegen aan lopen. X
OMG….Echt niet normaal….Ik kon het wel zijn……Die tydsbeleving…Om GEK van te worden..!!!
” Jawel, ik begryp je wel Monique….Ik moet toch ook vroeg opstaan”…(collega met auto , woont flink eind uit de buurt. Ik niet, op scooter en altyd te laat…). “Gewoon eerder opstaan en eerder weggaan…”. Als het
zo gewoon was, had ik het toch @@$$#!!!! ???allang gedaan….!!? Laatttt maarrrrr…….pffffffff.
Ha Monique, leuk dat je reageert. Fijn dat je het herkent. Ja, dat tijdsbesef dat is nogal een dingetje. We weten dondersgoed dat we er 10 min over doen om ons aan te kleden en op te maken. Ook weten we dat we 6 min van te voren weg moeten om naar de bushalte te fietsen maar alsnog gaan we 2-3 min van huis weg, waardoor het een race tegen de klok is. Was dat toepassen maar zo makkelijk, dan was het probleem er niet. Dat antwoord zul je altijd krijgen van mensen; Ga dan eerder weg! Sta dan eerder op! Mij lukt het toch ook. Uhm ja joh maar jij slaapt niet pas om half 1/2 uur. Al die hele simpele oplossingen, werken voor ons niet. We hebben die ‘druk’ nodig om te presteren.
Oeps hahaha dit is ook zo iets… ik heb t naar feedback gestuurd hahahaha
Ha Melany,
10 jaar ouder, getrouwd, twee kids waarvan ??ntje ASS-ADHD-DCD en waarschijnlijk nog wat andere psychiatrische ongein, en de andere “nog-te-jong-om-officieel-te-zeggen-maar-wel-degelijk-ADHD”, g??n betaalde baan (wat had je gedacht met dit soort kids? 😉 ) maar ooooohhhhh… wat lees ik mezelf hier terug. Heb je stiekem een dagje met ons meegelopen soms?
Hier april 2016 diagnose (gecombineerde type) , en na een korte “rouwperiode” ben ik nu blij dat ik het weet. Het verklaart mijn bizarre levensloop tot nu toe en hoera; ik ben dus geen mislukkeling zoals ik tot nog toe altijd heb gedacht.
Kunst voor mij is het loslaten van het leuk gevonden en geaccepteerd willen worden. Er zijn altijd wel mensen die het niet zullen begrijpen, allemaal onzin en modediagnoses vinden. En helaas zijn dat ??k mensen waarvan je eigenlijk verwachtte dat ze je steunen en begrijpen, die dicht bij je staan. Je zal mensen om je heen verliezen, maar ook mensen ervoor terugkrijgen.
Ik heb gelukkig een hele goede GGZ gevonden die na de diagnose ook hele praktische hulp bood. En niets moet, alles mag. Zo heb ik door de “cursus” Praktische Vaardigheden intussen een WhatsAppgroepje medestuiterballen, die niet alleen herkennen, maar ook meedenken. En dat helpt enorm.
Niet ieder dag gaat super, en die vreselijke chaoot die haar huishouden, financi?n en leven niet 100% op de rit krijgt zal ik altijd blijven, maar ik heb wat “tweaks” die het makkelijker maken. Bijvoorbeeld je sleutels altijd op een vaste plek in huis leggen. (Vanmorgen voor het naar school brengen ging het weer mis, PANIEK! ) Of altijd een notitieboekje en pen meenemen (niet vergeten te gebruiken) en elk idee dat je hebt “van je af schrijven”, of details van besprekingen (hier vnl. voor de kids, dus psychiater, zorgverlener, CJG enz. Wel zo fijn als je nog weet dat ze komende week bellen. Als ze het niet doen, weet ik dat ik zelf moet bellen. 😉 )
Maar intussen ben ik blij met mijn ADHD. Ik zie het als een aanwinst. En mijn creativiteit, waar ik me jarenlang voor geschaamd heb, leef ik nu gewoon lekker uit. En dat doet GOED!
You go girl! Jij komt er wel. Maak van je ADHD je kracht, want JIJ kan dingen die een niet-ADHD’er NIET kan! (Een Leestip: “Hoera, ik heb ADHD” van Frank van Strijen. Herkenbaar, makkelijk te lezen – Zeker voor ADHDers- en handig). Kun je lekker doorheen “zappen”. 😉
Liefs,
Viv
Ha ja stiekem was ik altijd al bij je. 😉 Wat een mooi eerlijk verhaal Viv! Bedankt voor je complimenten en je aanvullende tips. Dat altijd van je afschrijven (dat zou ik namelijk veel vaker mogen doen) en dat boek ga ik zeker bestellen! Ik heb nu ADHD, hoe haal je het uit je hoofd? maar daar heb ik zelf niet echt veel aan gehad. Vind het erg basic met die patronen. Je zal me nog vaker voorbij zien komen dus, blijf vooral lezen. Die herkenning is namelijk erg fijn. Zelf heb ik vooral de laatste paar maanden geleerd om niet meer op begrip te rekenen, want dat zal toch nooit gaan komen. En vooral mezelf te accepteren zoals ik ben, waardoor het me ook echt geen reet uitmaakt wat iemand van me vind. Sowieso blijft het ‘direct’ zijn en dat tijdsbesef een valkuil waar ik wel nog flinke stappen in zou willen maken. Wat jij? Tot horens, Melany
Goed dat je het zegt, de was van eergisteren zit er nog in als mijn man die nog niet heeft opgehangen…
Leuk stukje.
Fijn die adviezen die je krijgt van je omgeving? Kunnen we echt wat mee.
Zou zelf ook een boek vol kunnen schrijven. Helaas na 2 regels schrijven geen plaats meer voor de rest vanwege krabbels, tekeningen e.d.
Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben.
Echt zo geweldig geschreven en zoo herkenbaar het is echt om te smullen dit te lezen, en ook heel fijn en bevestigend dat ik gelukkig niet alleen ben die de wasmachine 2x moet aanzetten en de afwas soms 3 dagen laat staan. ? en door dit soort verhalen. Kan ik voor mezelf ook dingen op z’n plek zetten. En dat is heel fijn. Dankje wel en keep up the good work.
Dankjewel Theo. Fijn dat je er wat aan hebt!