Mijn ADHD heeft zijn nadelen, ook nu ik volwassen ben. Het is altijd onderdeel van mij geweest. Aan de andere kant heeft het zeker zijn voordelen. Dit komt tot uiting door de manier hoe ik in het leven sta. In mijn komende blogposts komen de mindere kanten zeker aan bod. Eén ding die zeker niet gaat gebeuren is dat mijn site een vat vol negativiteit wordt. Het wordt een plek waar ik mijn realiteit deel, geschreven vanuit de persoon die ik ben. Een levensgenieter en rasoptimist. Mijn andere eigenschappen leer je misschien kennen wanneer je mij gaat volgen ; ) Ik heb een inspirerende video gezien van Alan Watts, die inmiddels is overleden. Hij was schrijver, filosoof maar is bovenal nog steeds een inspirator. Dit verhaal lijkt mij op het lijf geschreven. En dan is het zo heerlijk om de gift ADHD te hebben. Ik haak in op deze video en raad je aan vervolgens deze inspirerende video te kijken.
Wat zou jij doen wanneer geld geen rol speelt?
Stel jezelf de vraag: “Hoe wil ik het liefst door het leven gaan en wat wil ik veranderen?” Het is bewonderenswaardig dat veel kinderen graag schilder, schrijver of astronaut willen worden en vaak als antwoord krijgen dat er geen droog brood mee te verdienen valt of dat het niet haalbaar is. Dit is puur een gevolg van ons onderwijssysteem en de levensopvatting van vele ouders. Het hebben van dromen en het stimuleren van het uitkomen ervan wordt vaak al vroeg de kop ingedrukt. Een kind wordt al vroeg in een systeem geperst welke meer gefocust is op het verbeteren van een onvoldoende dan op de ontwikkeling van de sterke kanten. Dit veroorzaakt een verdoving in het zoeken naar de dingen in het leven die je echt gelukkig maken. Ik ben ervan overtuigd dat dit voor vele kinderen geldt. Bij mij was het alleen nog sterker. Ik paste totaal niet in het reguliere onderwijssysteem. Er was altijd frustratie bij mij en mijn omgeving omdat ik niet kon voldoen aan de eisen die aan mij werden gesteld. Ik was er slim genoeg voor , maar mijn ADHD stond mij in de weg. Achteraf gezien was ik erg eenzaam in mijn gevoel. Ik begreep mijzelf niet en mijn omgeving begreep mij al helemaal niet. Toch heb ik doordat ik een knokker en positief persoon ben altijd een leuke tijd op school gehad. Stel jij jezelf nog eens de vraag: “Wat wil ik veranderen?”. Wanneer je dit weet, ga hier dan voor en vergeet het geld en alle irreële angsten die naar boven komen. Als je denkt dat geld belangrijk is, breng je je leven door met het verspillen van je tijd. Je blijft de dingen doen die je niet leuk vindt omdat je geen keuzes maakt en je komt terecht in een vicieuze cirkel. Is dit wat je wil?
Ik wil veranderen! Hoe ga ik zelf met deze vraag om?
Als ik terug kijk heb ik altijd de dingen gedaan die mij gelukkig maken. In mijn jeugd zelfs zo erg dat mijn ouders er gek van werden. Ik heb ongeveer zes scholen bezocht en nergens kon ik mijn draai vinden. Op een gegeven moment zei mijn vader: “Bart, ik zeg altijd dat je gelukkig moet worden maar het is niet de bedoeling dat je er zo vroeg mee begint : ). Het allerbeste wat mijn ouders mij meegegeven hebben en waar ik ze dankbaar voor ben is dat ik altijd mijn eigen keuzes heb mogen maken. Ik besef mij nu hoe zwaar dit moet zijn geweest voor mijn ouders. In die tijd sprak men nog niet over ADHD. Ik was meer het drukke, aardige mannetje die vrij lastig kon zijn. Voor mijn dienstplicht wilde ik per se bij de mariniers en in die tijd was ik een iel mannetje. Volgens veel mensen om mij heen, was dat niet mijn wereld en zij schatten mijn kansen door de keuring te komen laag in. Maar ik had lak aan hun commentaar en volgde mijn hart en met goed gevolg. Na 16 mooie jaren heb ik de mariniers verlaten. Ook nu verklaarden velen mij voor gek. Ik paste in het wereldje, ging vroeg met pensioen en was met mijn 35 jaar te oud om terug te keren in de burgermaatschappij. Ik heb de laatste 2 jaar van mijn diensttijd gebruikt om te studeren en heb vervolgens een leuke baan in de media gevonden. Sinds november 2012 ben ik zelfstandig ondernemer. Als ik naar de massa had geluisterd was ik niet voor mijzelf begonnen. We zitten (zaten) immers in een crisis, ons huis staat te koop, ik krijg geen hypotheek en ben vader van een zoon die april 2013 geboren is. Natuurlijk heb ik hier even bij stilgestaan. Maar uiteindelijk heb ik maar één doel in mijn leven: mijzelf bezighouden met de dingen die mij gelukkig maken! Veranderen wil ik dus zeker niet. Ik ben alleen op zoek naar handvatten om nog meer vrijheid te gaan ervaren : )
Vol passie of in de middenmoot?
Beter een kort leven vol met dingen die ik leuk vindt dan een lang leven gespendeerd aan dingen die ik niet leuk vindt, is mijn mening. Ik impliceer niet dat je beter kort kunt leven. Wie wil geen lang en gezond leven? Wanneer je eenmaal hebt gevonden wat je echt leuk vindt en dit nastreeft, kun je daar met volharding een topper in worden. Uiteindelijk word je er voor beloont. Het is toch vreemd dat veel mensen zich bezighouden met dingen die ze totaal niet leuk vinden en dat ook hun kinderen hetzelfde pad volgen. Sinds april 2013 ben ik papa van Tex. Dat hij zijn eigen eigen keuzes maakt en zich bezighoudt met de dingen die hem echt gelukkig maken, wil ik hem meegeven.
Mijn manier van leven, de keuzes die ik maak, mijn impulsiviteit, de drang om steeds nieuwe dingen te ontdekken, bang zijn voor saai, mijn gevoel volgen en zo verder, hebben vast en zeker te ook maken met mijn ADHD. Het brengt mij zoveel goeds dat ik durf te zeggen dat ik trots ben op mijn ADHD en het accepteer als een gift!. Die ruwe randjes daar probeer ik niet meer tegen te vechten, ik ben bezig deze vriendjes van mij te maken. Na 41 jaar ben ik er wel achter dat blijven vechten niet de oplossing is! Hierover binnenkort meer. Ik ga mijn coachingstraject met jullie delen in mijn volgende blogposts : )
“Voel je vrij om te reageren. Ik kijk uit naar je reactie.”
Hoi Bart, via fb ben ik op deze pagina terecht gekomen. Wat een goed initiatief om deze op te richten. Wij zijn een bijzonder gezin, papa en mama van 4 kinderen. Sinds een tijdje weten we dat onze ene dochter ADD heeft, onze ene zoon heeft een verstandelijke beperking en zeer waarschijnlijk ADHD, maar is door zijn beperking niet te testen. Onze andere zoon zijn vermoedens van ADD. Door onze kinderen ben ik me meer gaan verdiepen in AD(H)D en langzaam aan beginnen de puzzelstukjes op z’n plek te vallen. Ik begin steeds meer vermoedens te krijgen dat er een stukje erfelijkheid van mijn kant is meegekomen. Maar eigenlijk weet ik niet zo goed waar ik moet beginnen met zoeken, wie je kan helpen enz. Misschien ben ik ook wel te druk met mijn gezin en moet daar eerst rust en duidelijkheid zijn, voor ik tot mezelf over kan gaan. Maar het is wel prettig om nu deze site hebben gevonden. Ik hoop nog meer van je te lezen en ga je zeker volgen! Groetjes Claudia
Hi Claudia,
Allereerst bedankt voor je open en leuke reactie. Als ik het lees in je reactie en op je blog dan heb je inderdaad een bijzonder gezin. Al lezende kan ik het niet laten om mijzelf in jouw situatie te verplaatsen. Een gevoel van diep respect krijg ik vervolgens! Ik zie dat er heel veel liefde is en dat het tegelijkertijd natuurlijk ook niet een makkie is. Fijn dat je een tijdje vrij bent geweest en heel veel aandacht aan je gezin hebt kunnen geven. Heel begrijpelijk dat je bij jezelf wil kijken of er een stukje erfelijkheid is, ik hoop dat je de tijd en rust vindt om dit te doen. Kan ik je wellicht ergens mee verder helpen? Bijvoorbeeld door een vraag die je hebt met betrekking waar te beginnen neer te leggen bij ruim 700 Facebookvolgers. Die allemaal raakvlakken kunnen hebben met deze probleemstelling? Volg je mij al op Facebook? Het is er al erg druk : ) https://www.facebook.com/adhdvolwassenen
Ik ga je blog ook volgen! Veel succes aan jouw kant. Groet Bart
Hallo Bart, een prachtig verhaal en ik deel helemaal je mening over het functioneren van ons opvoedings- en onderwijssysteem.
Zelf werk ik sinds 2009 als zelfstandig gezinscoach en jongerenbegeleider van met name jongeren met diagnoses als ADHD, Autisme, Dyslexie, ODD etc. Ook geef ik lezingen met ervaringsdeskundige gediasnosticeerden met de titel: “ADHD, Autisme, Dyslexie,…, stoornis of gave?” Momenteel begeleid ik ook een paar jongeren met diagnoses die thuiszitten omdat geen school ze wil hebben. Als er iets is wat ik de afgelopen jaren heb geleerd van jongeren met ADHD, PDD-NOS, Asperger, Dyslexie en aanverwanten, is het dat ze eigenlijk tegen het systeem zeggen: “Laat me mezelf zijn, ik wil niet dat jullie me veranderen!”! Eigenlijk is dat ontzettend moedig voor kinderen van die leeftijd.
Zo heb ik ontdekt, dat ik eigenlijk een ontwikkelings- en daaruitvolgende gedragsstoornis heb opgelopen tijdens mijn opvoeding en onderwijsperiode. Ik mocht me niet ont-wikkelen tot wie ik ben, maar moest iemand worden volgens de normen van de “volwassen” samenleving. Daarom heb ik en velen van mijn generatie met mij nog steeds een diep geworteld gevoel van “niet goed genoeg zijn”, “van mezelf steeds weer moeten bewijzen” tot “wat zullen ze wel niet van me denken” gevoel. Ik geloof niet dat je dat gevoel krijgt als je als kind gewoon mag zijn wie je bent.
Door te werken met jongeren, zowel met als zonder diagnoses, ben ik nu pas gaan beseffen wie ik echt ben en dat kon pas nadat ik de manier van denken die ik op school en tijdens opvoeding had geleerd helemaal heb losgelaten.
Wat ik ook door het werken met jongeren heb geleerd, is dat ik hier zeker niet wrokkig over moet zijn, want het is gewoon mijn eigen pad dat ik moest bewandelen. Kijk vooral naar wat er is en niet naar wat er niet is want dat is zo zonde van de energie.
Ik wens je heel veel succes op jouw pad en wie weet komen we elkaar eens tegen!
Hartelijke groet,
Gio Vogelaar
Hi Gio,
Bedankt voor je leuke reactie. Het lijkt mij dat je erg leuk werk mag doen. Ik ben zelf blij dat ik vroeger sterk genoeg was om mijn eigen pad te gaan, al is dit met veel weerstand van mijn omgeving gegaan. Hierbij bedoel ik niet mijn ouders maar meer de scholen en het onderwijssysteem. Zonder ook maar een diploma te hebben gehaald in mijn jonge jaren, ben ik toch ergens gekomen. Ik ben zeer gelukkig in mijn leven en heb nog redelijk wat bereikt. Al is het nog steeds niet altijd makkelijk! Maar die weerstand is weer brandstof om ergens doorheen te beuken ; )
Hoe mooi om te zien dat je dankzij het werken met jongeren bent gaan beseffen wie je zelf bent : ) Nooit te oud om te leren. Knap dat jij er zelf voor open staat. Mij lijkt het geweldig om in de toekomst op een of andere manier jongeren met ADHD te helpen. Ik weet precies waar ze tegenaan lopen.
Voor jou ook veel succes en bovenal veel plezier met jouw reis. De wereld is klein, dus het kan inderdaad zo maar zijn dat we elkaar eens tegenkomen.
Groet Bart Lukassen
Test