* 3 minuten leestijd * Hierbij een nieuwe blog van Cathelijne Wildervanck. Cathelijne is directeur van ADHD-centrum Nederland. In haar werk vindt ze het het leukste om steeds weer datgene te vinden waardoor iemand zelf positieve veranderingen kan creëren.
In de mailbox zie ik vandaag een vraag: vier hbo-studenten verpleegkunde die een onderzoek doen onder mensen met ADHD. Of we ze tips kunnen geven hoe ze mensen met ADHD het beste kunnen benaderen. Een soort van ‘handleiding communiceren met ADHD’ers’.
Ik moet me enorm inhouden! Het liefst mail ik terug: “LANG-ZAAM PRA-TEN, GOED AR-TI-CU-LE-REN. En KORTE VRAGEN graag, anders gaat het niet goed”. Ok, flauw misschien maar ik kan me zo ergeren aan mensen die denken dat ADHD’ers een special treatment vragen, eentje die op een A-4tje past liefst!
Dus vraag ik lief aan een collega of ze terug wil bellen, anderen kunnen dat duidelijk beter dan ik. Ik kan zo enorm slecht tegen de stereotype gedachten over ADHD en ADD. Vooral als ze van (bijna-)professionals komen dan denk ik: “Hallo we leven in 2017, iets genuanceerder denken mag best wel!”.
De oplossing voor “de ADHD’er” bestaat niet
In mijn ogen bestaat ‘de’ oplossing voor ‘de’ ADHD’er niet. Tuurlijk, de basis is bij allen een te vol hoofd. Met bijbehorend gedrag. Maar wat de oplossing is om een beetje met dat volle hoofd te dealen, is gewoon niet in een 1-2-3-tje te vatten. Nee niet alle mensen met ADHD zijn gebaat bij yoga en mediteren. Ik ken bakken met mensen die er juist knettergek van worden en er dus gillend weglopen. Zo zijn er ook heel wat kinderen die juist veel minder gaan presteren als ze op een ‘rustig plekje achterin’ worden neergezet. Sommige kinderen gedijen juist beter daar waar de reuring plaatsvindt. Wat voor de een werkt, werkt voor de ander niet en soms zelfs tegenovergesteld. Dat vind ik dus ook altijd de lol in mijn werk: uitvinden wat voor die ene persoon werkt. En daarbij moet je vaak stereotype gedachtes die je massaal op internet vindt negeren.
Maar waar ik het meest ongelukkig van word in zo’n mailtje is dat ik er een wij-zij in door hoor klinken: ‘wij de therapeuten (in opleiding) en zij de doelgroep”. En doelgroep gevonden worden, dat vindt niemand fijn, het is uiteindelijk zelfs een hele slechte basis voor een goede therapeut-client-relatie (wat ik al een rotwoord vind trouwens). Een prachtig filmpje van Brene Brown dat uitlegt waarom sympathie niet en empathie wel werk is wellicht leuk om even te bekijken. Hij is wel in het Engels.
Er is een wij-wij!
Dus kunnen we alsjeblieft al bij de basis dus in de opleiding van hulpverleners/therapeuten/leerkrachten er in stampen dat er een wij-wij is! Wij mensen. Allemaal met zo onze eigen uitdagingen. De een heeft een vol hoofd, de ander is vaak somber, weer een ander is mantelzorger en heeft het zwaar en weer een ander lijdt aan migraine. En ook: de een is enthousiast en vrolijk, de ander heeft altijd een luisterend oor beschikbaar, weer een ander is een hartelijke kok die iedereen altijd welkom heet, en weer een ander kan geweldig knutselen met de buurkinderen. Ik bedoel maar. Mensen dus, met deukjes en kwaliteiten, en dat maakt het zo leuk!
