Ik ben Aline, moeder van twee, partner (blegh, ik háát dat woord), ondernemer en kindercoach. Ik heb twee fantastische kinderen (vooral als ze slapen, oeh zei ik dat echt ?), mijn partner is de liefste man die ik ken (voor mij dan hè) en ondernemer in mijn eigen praktijk voor kindercoaching (de tofste baan die er is!). Naast al deze dingen probeer ik ook nog ons het huishouden draaiende te houden en help ik op school wanneer ik dat kan. Verder schijn ik een sociaal leven te hebben en oh ja, sinds ruim een half jaar officieel ADHD’er.
Het is vrijdagavond, mijn weekend is begonnen. De kinderen liggen net in bed, mijn lief komt pas laat thuis na zijn late dienst. Ik heb me voorgenomen om lekker onderuit te zakken op de bank en daar te blijven tot mijn bed hard genoeg roept. Het was een drukke week. Lekker druk maar toch… druk! Even bijkomen is dus gewenst.
Waar is mijn thee?
Zodra mijn billen de bank dreigen te raken bedenk ik dat mijn vaas (lees een enorme mok, dat scheelt weer lopen) met thee nog in de keuken staat. Zuchtend plof ik toch neer want ik was net te laat om mijn neerplofactie tegen te houden. Om vervolgens gelijk weer in de benen te komen, die thee komt vast niet naar mij toe. Onderweg naar de keuken hoor ik mijn telefoon piepen. Ik kan het niet laten en loop weer terug om te kijken wie of wat het heeft gewaagd mijn aandacht af te leiden. Facebook wil me graag laten weten dat mijn lief en ik vorig jaar op deze dag uit eten gingen. Hmm, hadden we het toen beter voor elkaar. Ik kijk nog even mijn tijdlijn door en bedenk me dan dat ik onderweg was naar de keuken en daarna op de bank wilde neerploffen. Maar dan bedenk ik me dat ik toch echt eerst even moet gaan plassen, dat wilde ik geloof ik een half uur geleden ook al. Geen idee waarom ik dat nou nog steeds niet heb gedaan.
Kan niet slapen
Ik wijzig mijn plan. De telefoon mik ik op de bank, ik ga naar de wc en daarna via de keuken (de thee, niet vergeten!) naar de bank. Zodra ik de deur naar de gang open doe, hoor ik mijn dochter boven. “Mama, ik kan niet slapen, want ik moet plassen.” Ze is zeven en kan dat prima zelf maar op de een of andere manier moet dat toch altijd even gemeld worden, alsof ze bang is dat ik haar ineens kwijt ben. Ik mompel dat zij maar boven moet gaan en ik beneden, dan kom ik haar zo nog even instoppen. Ik loop dus even later naar boven en knuffel nog even met dochterlief, stop haar weer lekker in en zeg haar dat ze nu echt lekker moet gaan slapen. “En wel uitslapen he meiske?” Ze gaat het proberen zegt ze (waarschijnlijk staat ze dus morgenvroeg om 7.05 bij ons bed te vertellen dat ze toch ècht vijf hele minuten langer heeft geslapen!).
Maak niet zo’n lawaai!
Als ik de slaapkamerdeur van mijn kleine dame dicht wil doen, gaat de deur van zoonlief open. Zucht… wat nu weer? “Mam, moeten jullie nu echt zo’n lawaai maken, zo kan ik toch niet slapen?” Ik vraag of we te hard geplast hebben of dat het kwam omdat we tegelijk doortrokken. Mijn knul vind het niet grappig (ik ook niet maar dat laat ik even achterwege). Als ik ook zoonlief weer heb ingestopt, hem een net iets te dikke kus heb gegeven (“gatver mama, niet zo’n megakus”) en nu snel naar mijn thee wil, realiseer ik me dat de was nog in de droger moet. Alweer zucht…
Televisie
Ik doe snel de was in de droger en loop op mijn tenen de trappen af. Beneden zie ik dat de voor- en achterdeur nog op slot moeten, dus dat doe ik maar gelijk. Een wijs iemand zei me laatst dat wat ik binnen twee minuten kan doen, ook gelijk moet doen. Dat probeer ik dus nu vol te houden (als ik het niet vergeet). Ik loop de woonkamer in en zie op de klok dat het ondertussen al ruimschoots negen uur is geweest. Is er eigenlijk nog iets op tv vanavond? Ik zet de televisie aan en pluk (na vijf minuten zoeken) de afstandsbediening tussen de kussens van de bank vandaan. Ik plof weer op de bank, een rondje zappen leert me al snel dat ik niets heb gemist en verder ook niks ga missen vanavond. Ik zie dat een vriendin me een app heeft gestuurd, even kijken. Terwijl we een paar berichtjes heen en weer sturen, heb ik het gevoel dat ik iets vergeet. Ik kan er niet op komen en mijn moeder zegt altijd: “Als het belangrijk is, komt het wel weer boven.”
Oh ja, de thee!
Er komt nog een mail binnen op mijn zakelijke account. Ik twijfel, gelijk beantwoorden of laten liggen tot na het weekend? Ik besluit de mail te lezen (ik ben gewoon te nieuwsgierig) en stuur daarna snel een mailtje terug naar deze ouder dat ik de mail heb gezien en na het weekend zal antwoorden. En wat was er nou ook alweer? Moest ik nog iets doen ofzo? Nou ja, dat komt dan morgen wel. Ik nestel me wat dieper in de bank terwijl ik een discussie voer met mezelf. Ga ik beginnen in dat ene boek, zal ik een stukje haken of toch naar een of ander suf programma op tv kijken? Het wordt hakend televisiekijken. Wie zegt dat multitasken niet bestaat? Als mijn lieverd thuis is, praten we even de dag door. Daarna loopt hij naar de keuken en vraagt dan lachend of ik nog zin heb in een vaas ijsthee. Oh ja, de thee!!
Wil je weten waar ik mij mee bezighoud? Neem dan eens een kijkje op mijn website ABC Kindercoaching
Groetjes Aline
Als ik je verhaal lees raak ik geëmotioneerd, oke naast ADHD heb ik ook HSP , omdat het net is alsof het over mij gaat
Ik ben Dolf 60 jaar en genoeg ellende meegemaakt waardoor ik het inmiddels toch zou moeten weten en toch blijft het zo gaan
Ik slik dexamfetamine
3x 10 mgr per dag officieel maar in de praktijk vaak 3x 15 of 20 mgr
Mijn leven op het moment niet ideaal maar daar heb ik geen invloed op dus moet er het beste van maken
Maar ik ben niet tevreden met hoe het gaat, dat ik zoveel medicatie moet slikken om te functioneren en dat ik niet kan leven zoals ik zou willen
En ik eis echt niet zoveel gewoon een leven met vooruitzichten en een doel en ontspanning
Ik woon op mezelf maar ben wel getrouwd en we houden erg veel van elkaar, dat is niet onze keus geweest maar door omstandigheden zo gegaan
Maar als ik alleen ben werk ik vaak tot s avonds laat zodat ik direct naar bed kan als ik stop met werken
En ik weet waarom ik het zo doet en het levert ook veel op maar mn lichaam protesteerd steeds vaker nou eigenlijk constant
Mn werkdag begint om half 6 s ochtends tot 23uur en dat 5 dagen per week en ik het weekend dan begin ik later maar wel tot 23uur
Ik weet dat dat anders zou moeten maar de drang is veel sterker dan de pijn in mijn lichaam
Daarnaast ben ik behoorlijk dominant en zelfstandig dus laat me zomaar niet de les lezen
Geen ideale combinatie, ik weet het ,en ik weet dat het een keer fout loopt en hoe het dan zou moeten weet ik echt niet en wil daar niet aan denken want ik ben bang dat ik zal doorgaan tot ik eraan zal overlijden en heb me daar enigszins bij neer gelegd hoewel ik daar ook bang voor ben
Leuk hoor ADHD