Volwassen ADHD ervaringsdeskundige Marjan blogt

Warhoofd, optimist en moeder zijn zomaar een paar woorden die bij haar opkomen wanneer ze zichzelf beschrijft. Sinds 2007 ‘officieel’ warhoofd, omdat Marjan toen de diagnose ADD kreeg, echter met een paar duidelijke ‘H’-kenmerken: Marjan ziet zichzelf als een menggevalletje. Sinds 2004 en 2005 moeder van twee jongens. De oudste heeft ADHD  en de jongste ADD: een bruisend gezin waar structuur nogal eens ontbreekt, maar verveling geen kans krijgt. Met vallen en opstaan leren ze mét en ván elkaar en proberen ze, ondanks alle struikelblokken, vooral de leuke en grappige dingen in elkaar te zien.

ADHD & SPORT

Sinds ik weet wat ADHD is en wat het betekent in mijn leven -en dus ook wat ik nodig heb om beter te kunnen functioneren-, is het mij een aantal jaren gelukt fanatiek te sporten. Ik verbaasde mij over mijn discipline en doorzettingsvermogen want dit was me nog nooit gelukt! Het scheelde enorm dat ik eindelijk iets had gevonden wat ik echt leuk vond en ook dat het me een onmiddellijke beloning opleverde; ik kreeg meer energie en het maakte mijn hoofd leeg. Doordat ik zo regelmatig sportte, was het op den duur geen opgave, maar een feestje om naar de sportschool te gaan. Ik baalde als ik een keer moest overslaan. Inmiddels kan ik niet meer zo vaak gaan en meteen zit de klad erin. In het begin van dit jaar heb ik heel dapper mijn abonnement omgezet naar ‘onbeperkt’, omdat ik dan de ijdele hoop heb mezelf erin te kunnen luizen; ‘als ik ervoor moet betalen, dan gá ik wel’. Jaja! Net zoals ik al jaren de keukenklok minimaal 10 minuten vóór heb lopen zodat het lijkt alsof ik nog zeeën van tijd heb. Het stomme is, ik kan niet meer terug. Als ik de klok op de juiste tijd zet, raak ik elke keer zo volslagen in paniek dat ik geen ‘tijd over’ heb! Absurd hoe die dingen werken. Maar goed, mijn sportritme is, door diverse omstandigheden, weg. Wel jammer, want ik merk meteen dat het werkt. Echter, soms krijg ik er zoveel energie van, dat ik al mijn achterstallige klusjes in één dag poog te doen… waarna ik vervolgens weer weken op apegapen lig.

ADHD & UITSTELGEDRAG

Dat brengt mij meteen op het volgende punt wat mij elke keer weer opbreekt: die enorme uitstelleritis. Je hebt er helemaal niets aan en diverse hulpverleners & therapeuten hebben al gezegd: ‘blijkbaar levert het je wat op, anders zou je het niet doen’. Jaaaa… het levert me zeker wat op! Namelijk een hoop stress en achterstallig onderhoud. De administratie (in de ruimste zin van het woord), het huishouden, de sociale contacten… je kunt het zo gek niet bedenken of het rammelt van gebrek aan aandacht. Wat levert het mij aan positiefs op? Het enige wat ik kan bedenken is de beloning na afloop; de enorme opluchting die ik voel als die vooruitgeschoven klus eindelijk geklaard is. Je kunt je afvragen of die opluchting alle stress vooraf, het waard is. Ik probeer al zolang ik mij kan herinneren iets van structuur aan te brengen in mijn leven. Plannen, voornemens en inzicht heb ik genoeg… het is het vasthouden aan de voorgenomen plannen die mij de das omdoet. Op de één of andere manier slaat onvermijdelijk de verveling toe en vind ik zo’n gestandaardiseerd, gestructureerd leven zoooo saai en zo niet bij mij passen. Bovendien komen er altijd dingen op mijn pad die op dat moment aantrekkelijker zijn. Zo kan ik zelfs gaan stofzuigen terwijl ik eigenlijk moet afwassen. Niet omdat ik stofzuigen zo leuk vind, maar afwassen vind ik nóg vervelender. Geïntrigeerd kijk ik altijd naar programma’s als ‘Verslaafd aan verzamelen’ of ‘Mijn leven in puin’. Deels omdat ik denk: ‘That could be me’ en deels omdat ik denk: ‘Oh zie… het kan nog veeeeel erger!’

ADHD & HUMOR

Sinds ik mijzelf geaccepteerd heb als iemand met een ‘extraatje’ (en niet met een ‘stoornis’ zoals het helaas officieel wordt genoemd), kan ik vooral heel erg lachen om alle leuke dingen die het met zich meebrengt. Zo tref ik mijzelf, nog voordat ik de indoor bike in de sportschool bestijg, al zwetend en puffend aan omdat ik weer moest rennen en vliegen om op tijd te komen (wat dan op een paar minuten na uiteraard niet lukte) en zie ik opeens iets wapperen in mijn ooghoek; ‘Oh néé hè… moeke heeft haar hempie binnenstebuiten aan’. Vroeger had ik mij kapot geschaamd en had ik er alles aan gedaan om het weg te moffelen. Of, ik was tijdens de rit afgestapt om het euvel te verhelpen. Maar tegenwoordig grijns ik en zeg tegen mijzelf: ‘Gut… de volgende keer beter opletten of proberen iets eerder je sportkleren aan te trekken.’ Inmiddels weet ik dat de mensen achter mij het vast en zeker opmerken maar niet méér denken: ‘Hihi, die muts heeft haar hempie binnenstebuiten aan. Wat ben ik blij dat ik dat niet ben’. Al deze struikelblokken leveren vaak de meest hilarische situaties op. Mijn jongste met ADD zegt weleens: ‘Veel mensen begrijpen mijn humor niet.’ Maar dat is nu juist wat hem zo uniek maakt; zijn humor met een omweg. De meest bizarre gedachtekronkels doen mij regelmatig in een deuk liggen. De oudste met ADHD bedenkt de gekste impulsieve acties die ons -vooral later- smakelijk doen lachen. Het onhandige geklungel, het altijd achter de feiten, de tijd of letterlijk de trein, bus of vliegtuig aan rennen, het maakt deze ‘aandoening’ om te huilen en te lachen tegelijk. Ik geef er de voorkeur aan om er vooral zo hard mogelijk om te lachen. Genezen zal het er niet van, maar het maakt het leven een stuk leuker.

Ik heb ook een eigen Facebookpagina waar ik dagelijkse belevenissen van ons AD(H)D gezinnetje deel. Kom je een kijkje nemen?

Voel je vooral vrij om jouw ervaringen met ons te delen : ) Zo kunnen we van elkaar genieten en wie weet nog wat leren! Je kunt hieronder reageren, zelfs anoniem wanneer je dit prettiger vindt.