Ik ben Aline, moeder van twee, partner (blegh, ik h??t dat woord), ondernemer en kindercoach. Ik heb twee fantastische kinderen (vooral als ze slapen, oeh zei ik dat echt ?), mijn partner is de liefste man die ik ken (voor mij dan h?) en ondernemer in mijn eigen praktijk voor kindercoaching (de tofste baan die er is!). Naast al deze dingen probeer ik ook nog ons het huishouden draaiende te houden en help ik op school wanneer ik dat kan. Verder schijn ik een sociaal leven te hebben en oh ja, sinds ruim een half jaar officieel ADHD?er.
Toen ik een poosje geleden de oproep voor gastblogger voorbij zag komen, was ik gelijk onwijs enthousiast. Ik vind namelijk dat ik best leuk kan schrijven en ik heb ook wel iets te vertellen. Over mijn praktijk, over mijn kinderen, mijn lief, ons gezin, over mezelf en natuurlijk over ADHD! Hoe mijn leven veranderd is, sinds ik weet wat er ?mis? met me is. Of eigenlijk hoe ik veranderd ben. Dat ik steeds beter los kan laten, niet meer zo streng ben voor mezelf en niet meer continue boos ben op mezelf omdat ik de dingen niet doe zoals ieder ander. Dat het helemaal niet nodig is om torenhoge eisen aan mezelf te stellen. Dat ik niet hoef op te geven als iets niet direct lukt, dat dat helemaal geen falen is maar een leermoment. Over leermomenten gesproken, dit was er zo eentje.
Succes
Impulsief als ik dan kan zijn (heb je dat ooit wel eens geprobeerd uit te leggen aan iemand die niks snapt van ADHD?) heb ik gelijk gereageerd op de oproep. Even kort uitleg gegeven over wie ik ben en wat ik doe. Over hoe ik in het leven sta. Een paar weken later werd me gevraagd of ik een proefblog wilde schrijven. Maar natuurlijk wilde ik dat! Ik wist al precies wat ik wilde vertellen en binnen een half uur had ik mijn ?koude thee? verhaal af. Toen het verscheen was ik overweldigd door alle reacties; dit was gaaf! Dit wilde ik wel elke dag. Ik heb een paar dagen gestuiterd van de tomeloze energie die ik kreeg van mijn succes!
Wat nu?
En toen? Toen moest er een volgend blog komen. Ik kreeg een paar tips waar ik over zou kunnen schrijven. Ik kreeg niet direct een heldere ingeving maar ik zou vast wel wat kunnen met een van die onderwerpen. Opgetogen kroop ik een dag later met een (warme) kop thee achter de laptop. Ik keek nog even naar de onderwerpen en bedacht dat ik het zou hebben over de combinatie van mijn werk en ADHD. Ik begon. En schrapte. Begon opnieuw. Schrapte weer. Derde poging. De backspace knop raakte oververhit. Ineens was er die dikke paniek. Waar was mijn focus? Ik vond dit toch zo leuk? Maar ik kon niks leuks bedenken, help! En ik wilde zo graag leuk schrijven, dat er gelachen zou worden om mijn schrijven. Dat het herkenbaar zou zijn. En? En? En? Ik heb de thee warm op kunnen drinken. Totaal in shock keek ik naar een zo goed als leeg scherm. Met die warme kop thee, dat dan weer wel.
Pruilen
Ik ben gestopt na poging 33 geloof ik. Toen was ik er z? zat van. Ik was helemaal niet grappig, ik kon heus niks leuks bedenken en dit zou uitdraaien op een ramp! ?s Avonds mopperde ik tegen mijn schat dat ik er een potje van maakte, dat ik er niks van bakte en dat ik er maar beter gelijk mee op kon houden omdat ik dit vast nooit af zou maken. Ik vond mezelf reuze zielig; dit kon ik ook al niet, boehoe! Ik kreeg nou niet bepaald de reactie waar ik op hoopte; zijn antwoord was dat ik dat inderdaad zou kunnen doen. Jemig, wat moest ik hier nou weer mee?! Vol ongeloof keek ik naar mijn lief, meende hij dat nou echt? Ik zag de glimlach om zijn lippen. Dat kon ik al helemaal niet hebben en dus reageerde ik pruilend, zeurderig en zielig. Toen begon hij echt te lachen. ?Hoor jezelf nou eens lieverd, geloof je nou echt dat je niks kunt na een mislukte poging om een nieuw blog te schrijven?? Erhm, ja dus! En hoezo een poging, het waren er heus wel heel veel hoor! Ik wilde eigenlijk nog een poosje doorgaan met zaniken (want wat voelt dat af en toe toch lekker!) maar door zijn reactie zag ik ineens de humor van de situatie in.
Inspiratie
Ik moest grinniken om mezelf, ik was net een kind. Toen ik me bedacht dat ik nog geen uur eerder mijn eigen kind een preek had gegeven omdat ze zo zeurde over snoep (?Ik mag ook nooit iets van jou, mama. 10 keer om een snoepje vragen is helemaal niet zo vaak!?), barstte ik in lachen uit. Ik had in ieder geval een idee voor een nieuw blog! Mijn dochter kwam vragen wat er aan de hand was, ze wilde graag meelachen. Ik vertelde haar dat ik moest lachen omdat zij en mama veel op elkaar leken. ?Als ik je dan aan het lachen heb gemaakt mama, mag ik nu vast wel een snoepje.?
