Warhoofd, optimist en moeder zijn zomaar een paar woorden die bij haar opkomen wanneer ze zichzelf beschrijft. Sinds 2007 ‘officieel’ warhoofd, omdat Marjan toen de diagnose ADD kreeg, echter met een paar duidelijke ‘H’-kenmerken: Marjan ziet zichzelf als een menggevalletje. Sinds 2004 en 2005 moeder van twee jongens. De oudste heeft ADHD en de jongste ADD: een bruisend gezin waar structuur nogal eens ontbreekt, maar verveling geen kans krijgt. Met vallen en opstaan leren ze mét en ván elkaar en proberen ze, ondanks alle struikelblokken, vooral de leuke en grappige dingen in elkaar te zien.
Chronische uitstelleritis
Naast alle leuke dingen die mijn alternatief bekabeld ADHD-breintje met zich meebrengt, is er toch wel één ding dat me mateloos kanfrustreren en irriteren. Het verdient bijna een eigen naam: ik lijd aan chronische uitstelleritis. Gek word ik van de discussies die ik met mezelf voer. “Je zou eigenlijk… maar ja. ”Excuses te óver om ergens niet aan te beginnen, waarbij de meest gebruikte (want meest geloofwaardige) die wel is van het eeuwige tijdgebrek. “Straks, als ik vakantie heb…” of “Volgende week, als de kinderen op vakantie zijn… dan heb ik alle tijd van de wereld om dit of dat eindelijk eens aan te pakken.”
Mijzelf voor de gek houden
Welnu. De kinderen zijn inmiddels anderhalve week van huis en ten ene male wordt me weer eens kraakhelder hoezeer ik mijzelf altijd voor de gek loop te houden. Tijd heb ik inderdaad meer dan ooit, maar daarmee voel ik blijkbaar ook geen enkele druk om mezelf aan het werk te zetten. En dat doet me weer denken aan mijn school- en studietijd: hoe vaak nam ik me niet voor om nu echt eens op tijd te beginnen met studeren; vaak hoorde ik om me heen hoe mensen zich al drie weken aan het voorbereiden waren op een proefwerk… en ik toch weer op zondagavond om tien uur ’s avonds hyper-gefrustreerd eindelijk eens dat boek opensloeg om nog gauw even wat in mijn kop te stampen voor de volgende dag. Boos op mezelf, waarom nou toch weer zo lang gewacht, ‘eigenlijk-moet-ik-slapen-maar-ja-daar-is-nu-geen-tijd-meer-voor’, hopeloos wanhopig werd ik van mezelf elke keer.
Uitstelgedrag beloond
De pest is: dat stomme uitstelgedrag wordt elke keer beloond en dus blijft het bestaan. Door de paniek waar ik mezelf in werk, staan mijn hersentjes namelijk totaal op scherp en schiet ik automatisch in een hyperfocus, die ervoor zorgt dat ik in zeer beperkte tijd heel veel kan absorberen, althans precies datgene dat ik nodig blijk te hebben voor dat proefwerk die volgende dag.
Of het voor de lange termijn effectief is, dat valt nog maar te betwijfelen… ik geloof dat de kennis die ik op dat allerlaatste moment
opsla, niet heel erg lang blijft hangen (tenzij ik het enorm interessant vind natuurlijk). Alle goedbedoelde adviezen (van vooral mezelf) ten spijt, blijf ik dit hinderlijke gedrag maar herhalen en lukt het me maar niet om mijn eigen wijze raad op te volgen. Bij het studeren kwam ik overigens al tot de conclusie dat het gewoon echt niet wérkt om er eerder voor te gaan zitten: als ik nog heel veel tijd over heb, kan ik me simpelweg niet concentreren; ik lees dezelfde bladzijde 5x zonder iets te lezen en daarbij dienen zich allerlei andere ‘prioriteiten’ aan die voorrang verdienen boven dat blokken…
Structuur – behoefte of noodzakelijk kwaad?
Het gekke is, dat ik best goed blijk te zijn in structuur aanbrengen. In een andere omgeving dan mijn eigen, welteverstaan. Op mijn werk doe ik niet anders, ik verzuip ook echt in de chaos en onoverzichtelijkheid als iedereen ‘maar wat doet’ en dingen en mensen niet op elkaar zijn afgestemd. Thuis laat ik rustig de afwas een paar dagen op mijn aanrecht staan… irriteert me wel, maar blijkbaar te weinig om er ook daadwerkelijk iets mee te doen. “Mañana, mañana… dat kan morgen nog wel, nu veel te moe of veel te veel andere dingen die nog moeten.” Op mijn werk kan ik gewoon niet dóór als het aanrecht vol staat met afwas, met kuipjes margarine en jampotjes zonder deksel, borden, kopjes en bestek all over the place… it drives me nuts! Het zet me onmiddellijk aan tot actie: ruimte moet ik hebben, overzicht, anders kan ik niet verder!
De allermooiste schema’s
Hoe vreemd is het toch, dat het in mijn eigen huis blijkbaar niet zo werkt…? Ik voer zo vaak strijd met mezelf: wil eigenlijk mezelf
ook wel eens wat rust gunnen na een dagje hard werken. Tegelijkertijd kom ik niet helemaal tot rust in een omgeving waar nog allerlei uitgestelde klusjes liggen te wachten… was die opgevouwen wil worden (of dat al ís, maar op de één of andere manier nog steeds niet zelfstandig de weg naar de kast weet te vinden), afwas die weliswaar netjes voor gespoeld en opgestapeld is en die elke keer aan de kant geschoven moet worden als er gekookt moet worden, een tuin waarin niet meer duidelijk is wat officiële beplanting is en wat onkruid… alles roept naar me, maar ik blijk Oost-Indisch doof. De behoefte aan structuur herken ik al jaren bij mezelf, ik heb al zo vaak de prachtigste huishoud-schema’s gemaakt (compleet met plaatjes en kleurtjes, iets om heerlijk in te verzuipen zodat je weer andere dingen uit kunt stellen)… maar eraan hóuden, ho maar.
Volledig ontsporen en genieten
Mensen zeggen wel eens: “Je moet het gewoon bíjhouden.” Tja, was het maar zo ‘gewoon’. Dan zou ik dat wel doen, niet waar. Maar de verveling die onherroepelijk toeslaat als ik me netjes aan zo’n schema houd, is blijkbaar vele malen erger dan de frustratie die synchroon oploopt met het oplopend aantal klusjes. Als ik maar lang genoeg wacht, wordt het me opeens vanzelf teveel. En ga ik als een trein. Die dan weer door raast en het ene na het andere zijspoor ontdekt. En daar gek genoeg dan ook wel weer enorm van kan genieten, ook al ben ik aan het eind van zo’n dag dan weer volledig ontspoord, totaal uitgeput en het spoor finaal bijster. Nou ja. Sporen deed ik toch al niet echt!
Voel je vooral vrij om jouw ervaringen met ons te delen : ) Zo kunnen we van elkaar genieten en wie weet nog wat leren! Je kunt hieronder reageren, zelfs anoniem wanneer je dit prettiger vindt.
Zoooooh herkenbaar!
Fijn hè. …dat we niet alleen zijn 😉
Jeetje, het is net, of ik zit over mijzelf te lezen. Ik had het precies zo kunnen schrijven. Het is alleen echt vaak zo vermoeiend, alles op het laatste nippertje doen en geeft ook veel stress. Iedereen die dan in de pad loopt of iets verkeerds zegt krijgt een grauw en een snauw. Want het moet klaar.
Jaaaa echt hè, als we dan ook één keer los gaan zijn we niet te houden 😀
Het is net of ik over mezelf lees.
Vaak met zoveel dingen tegelijk bezig, en niets word afgemaakt.
Ja inderdaad…ik ben gelukkig van het idee af dat ik ‘lui’ ben…ik doe genoeg en zelfs meer dan dat…..het is alleen vaak zo slecht verdeeld qua energie 😉
Weer een mooi verhaal
Dankje!
Zo herkenbaar! Ik schrijf zelf ook, mamametadhd.wordpress.com maar ook dat laat ik wel eens liggen!
Ja….dat probleem heb ik ook met deze blogs…moet echt een deadline hebben anders blijf ik ook dat voor me uitschuiven 😉
Jeetje het lijkt wel of je een heel verhaal over mij hebt geschreven ..
😀
Hallo Marjan.
Wat een leuke blog en zo herkenbaar. Bij mij is vorige week de diagnose ADD gesteld. Vilgende week een afspraak met mijn psychiater voor eventuele medicatie. Hoe is jou ervaring met medicijnen? Helpt het? Ik ben namelijk niet zo van de medicicatie.. Maar ik moet er toch aan gaan geloven denk ik..
Dankjewel 🙂
Ik heb goede ervaringen met medicatie, maar dat is per persoon verschillend. Ik wilde er eerst absoluut niks van weten, maar er nu erg blij mee.
Maar nogmaals….dat is heel persoonlijk en zul je echt voor jezelf moeten afwegen.
Weten dat je het hebt en zelfacceptatie doet ook al heel veel!
Ik moet bijna huilen van het lachen. Geweldige blog en wat herkenbaar! Ook die studietijd en de klusjes thuis. Precies wat jij benoemd dat denk ik. En daarmee ben ik vast niet de enige hier. Geweldig! :’)
Hahaha, wat een leuke reactie, dankjewel! 😀
Heel leuk om te lezen! en heel herkenbaar.
Geweldig stuk en super herkenbaar. Studie, thuis, klusjes, het hele verhaal.
Ik ben 48 en bij mij is “HET” zo ‘n 7 jaar geleden ontdekt. Het was een verademing, een verklaring voor zoveel dingen in mijn leven. Heb bij PSYQ de individuele en de groepssessies gevolgd en ja, ik gebruik ook medicatie. 25 mg Methylfenidaat, onlangs met 5 mg verhoogd. Ik ben erg blij met de medicatie. De tips van de groepssessies bij Psyq bleken niet vol te houden, wat ik jammer vind. Lastig heh, nieuwe routines aanleren.
Mijn leven is een stuk makkelijker met medicatie, en daardoor dat van mijn kinderen ook, haha! Door de medicatie ben ik een leukere moeder. Minder snel moe, minder geïrriteerd en ik vergeet lang niet zo vaak iets (voor school bijvoorbeeld), als dat ik zonder zou doen.
Vooral dat uitstellen wordt flink verminderd door de medicatie, al verschilt dat wel eens per dag. Bij mij is de medicatie erg gevoelig voor hoe ik het in neem, wat ik erbij eet en haast wel met welke hap ik het erbij prop. Dat vind ik wel lastig, ik merk dat het vooral werkt, vooral “pakt” zeg maar, bij een zwaarder ontbijt. Dat vind ik wel jammer. Ik heb het idee dat er ook een soort constante spiegel van methylfenidaat is ontstaan na een paar weken gebruik, ook al merk ik het ook wanneer het weer uitgewerkt is aan het eind van de middag. Als er een prikpil methylfenidaat komt sta ik vooraan!
Ik ga gauw verder lezen op deze site. Bye!
Ik ging even kijken op je fb. Net lid geworden hier. Rolde om van het lachen, echt te grappig. Je beschrijft alles zo realistisch, herkenbaar en enorm grappig. Complimentjes 🙂
Op welke leeftijd ben je erachter gekomen dat je ADD hebt? Ik volg het al een tijdje en het is allemaal zo herkenbaar dat het eng is. Ik vermoed al iets sinds m’n 18e, maar is het niet raar dat, dat vroeger dan niet al opgevallen had moeten zijn? Ik ben nu net 22 jaar.
Met een grote glimlach heb ik je stuk gelezen!
Het uitstelgedrag en de hyperfocus…zo herkenbaar!
Oh ik lees het in alle comments, maaruh: hoe kan jij in mijn hoofd kijken?? Zo werkt het dus echt ook bij mij… tot buikpijn en paniekaanvallen voor de hyper focus toe. Dank je, voel me niet meer zo alleen…
Oef heftige herkenning. 4 jaar geleden ontdekt en ja toen ook hehe is dat het. Maar vragen antwoorden kregen kwamen ook nu nieuwe vragen. Zeker nu blijkt dat momenteel 2 vd 3 add en adhd heeft.
Hoe lastig is het je eigen leven op rolletjes te laten lopen maar ook die can je kinderen.
Medicijnen is een crime bij mij. Gebruik je medicijnen word wel eens gevraagd, huh ja ergens of zo wanneer ik ze in wil nemen. Ik haat ze, ik haat medicijnen zelfs paracetamol. Door die pieken en dalen daarmee vind ik ze verschrikkelijk. Mijn kinderen het liefst er niet aan zeker nu de nieuwe berichten.
Nu krijgen we begeleiding ik hoop toch echt wat meer structuur en dus rust en regelmaat. En soms in de weekenden of vakantie lekker bata lijst aan mijn laars verhaal. Want ook schematisch werken kost energie zeker als je in je uppie omdat manlief bij de marine werkt ik alles alleen mag doen.
Nog even hij is weer thuis dus iets meer handen vrij en wat ruimte voor mij om bij te trekken en dan ook weer meer zaken waar ik niet over hoef na te denken. Zoals boodschappen doen, oppas regelen, koken en de was. Heerlijk nog 6wk buffelen ?
Alsof ik het net zelf geschreven heb.
En daarbij is dit het eerste verhaal wat ik helemaal uitgelezen heb zondet te zijn vergeten wat er nou eigenlijk allemaal stond.
Adhd frustrerend, ja… maar O wat is het soms handig.
Ik denk dat ik de enige van mijn hele opleiding ben die in de laatste 4 weken van een 4 jarige opleiding meer heeft geleerd dan de rest van het jaar. Maar in die 4 weken wel al mijn toetsen met dikke voldoendes afgerond. En ja, alles op het laatste moment, maar het werkt.
En naast de super focus voor het leren heb ik ook best goed overzicht al zeg ik het zelf.
Ik zie alles, maar dan ook echt alles.
Niets ontgaat mij, al sta ik in een groep van 100 man. En als al die 100 mensen in een rij 2 aan 2 moeten staan, kom maar op.. doe ik even.
Adhd, het is gewoon een super gave !!!
Herkenbaar in alle aspecten.
Jeetje, wat een spiegel voor mijzelf weer! Maar ook wel weer fijn om mijzelf te herkennen en te beseffen dat ik niet de enige ben die heel erg haar best doet om ‘ het gewoon bij te houden’, maar waarbij het toch ook regelmatig niet lukt. (alleenstaande moeder dus geen helpende partner ) ook voor mij vielen er zo’n 5 jaar geleden allerlei puzzelstukjes op zn plaats met de diagnose ADD (ik ben nu 43) en na veelvuldig erover lezen ook het besef dat ik niet enige ben die dit ‘gedrag’ vertoont, maar blijkbaar wel de enige in mijn directe omgeving. En inmiddels een scheiding, overlijden van mn beide ouders in 1 jaar, verbouwen en verhuizen naar mn ouderlijk huis verder, ben ik nog steeds niet op orde (want wat ik doe wil ik graag ‘goed’ (perfectionistisch) doen mn vader was net als ik en had ook veel te veel spullen en chaos) begin ik nu eindelijk de bomen door het bos te zien. Maar het blijft ook voor mijzelf wel frustreren dat ik een bepaalde hoek of ruimte (eettafel)heb opgeruimd en deze binnen 2 dagen weer vol kan liggen. Bijhouden blijft een dingetje, maar ik ga vooruit en merk dat ik daar zelf ook meer rust van krijg. Maar dan wel op mijn manier en in mijn tempo, zo der dat er mensen in mn nek lopen te hijgen, want dan komt er weinig uit mn handen
Zo ontzettend herkenbaar!!! Misschien maar “gewoon” accepteren dat we zo in elkaar zitten ?
Oh wauw, wat ontzettend herkenbaar. En wat heb je het helder opgeschreven!
Zoooo herkenbaar!
Vaak nam ik de afwas mee naar mijn ouders of zusje, grote boodschappentas vol! Daar in de vaatwasser en ik was weer helemaal bij met alles;)
Een dag niet uitgesteld is een dag niet geleefd denk ik…. ?
Ik sta je stuk te lezen op zolder voor een open wasmachine. Ik trok heel even mijn mobiele telefoon om wat Facebook te lezen. Waarom? Want ik ging even hard doorwerken met de was…..en nu hoor beneden mijn kinderen alweer thuis komen. Sukkel denk ik nu…… Maar wat een goed gevoel geeft het lezen van je stuk….. Ik ben niet lui of suf, er is herkenning.
Ow mijn god! Erg herkenbaar! Leuk geschreven hahah
Ook allemaal zeer herkenbaar, b.v. steeds met mijn vrouw gedoe/discussie over de tuin, het liefst wilde ik alles snoeien voor de structuur, ik kan het niet aan zien als dingen niet gestructureerd worden in het geval van tuin dat er overal onkruid tussendoor groeit. Op mijn bureau is het altijd een rommeltje van briefjes en ik kan vaak dingen niet vinden in mijn in mijn vele opbergplakjes en de pc (teveel mapjes gemaakt). Ben 58 sinds gisteren diagnose AD(H)D. Volgende week weer gesprek ben wel bang voor medicatie. Lees er vervelende dingen (bijwerkingen zoals psychoses, hartfalen e.d.) over maar ook goede.
Wow wat is dit herkenbaar om te lezen! Zelf studeer ik nog (ben 21 op het moment van schrijven) en ben sinds een paar maanden officieel gediagnosticeerd met ADD en trekken van ADHD. Zeker het gedeelte over het studeren, uitstellen, maar ook over het opruimen is zo extreem herkenbaar! Op het lab kan ik het niet uitstaan als er teveel glazen, bekers en papiertjes liggen, maar thuis is mijn bureau een pestbende. Ik krijg alleen maar te horen: “begin gewoon op tijd met leren”, “ruim het nou eens op”, “je moet gewoon een schema/lijst maken” en ik maar boos op mezelf dat het niet lukt. Het is een opluchting om zo’n herkenbaar iets te lezen en dat ik niet de enige ben! Ben net begonnen met medicatie en hoop dat het werkt en anders dan is dit hoe ik ben, er is vast een goede manier om hiermee om te gaan, ik moet alleen mijn weg er nog in vinden :).