Bart Lukassen is oprichter en initiatiefnemer van dit platform. Hij is 42 jaar, vriend van Viola en een zeer trotse vader van Tex. Het is een vrolijke en voor de buitenwereld vaak chaotisch uitziend geheel in zijn kleine gezinnetje. In het dagelijks leven runt hij een eigen bedrijfje en probeert hij van het platform ADHD bij Volwassenen een succes te maken. Bart is wars van negativiteit en bekijkt ADHD vanuit een positieve invalshoek.
Obsessieve interesse of totaal niet boeiend. Al sinds mijn zeer jonge jaren heb ik hier last van. Nou ja, last van?! Ik heb er geen last van, het zijn meer die gekke mensen die normaal denken te zijn die er last van hebben : ). Wanneer iets mij echt interesseert kan ik er helemaal in op gaan en wanneer ik ergens het nut niet van inzie of het boeit mij niet dan weet ik bij voorbaat dat het ‘m niet gaat worden.
Het begon natuurlijk op school
Daar werd ik gedwongen om mijzelf bezig te houden met onderwerpen waar ik totaal niks aan vond. Op de basisschool was het nog eenvoudig, daar kon ik makkelijk meekomen zonder ook maar enige moeite te doen. Wel vonden de leraren mij vrij druk en een kind die moeilijk de concentratie kon vasthouden. Wel was ik eerlijk, spontaan en recht voor zijn raap. In de zesde klas het jaar voordat ik naar het voorgezet onderwijs ging had ik een erg goede score met de cito toets met een advies HAVO / Atheneum. Echter hadden ze wel in de gaten dat ik extra aandacht nodig had en beter in een rustige omgeving met kleinere klassen terecht kon komen. Van ADHD hadden ze echter nog geen idee en een goede oplossing voor mij was er dus niet. De school die het beste aansloot vind ik maar niks en eigenwijs als ik was wilde ik perse naar een andere school.
Daar begonnen dus de problemen. Wat een hoop vakken en onzinnige onderwerpen moest ik daar leren. Met een half jaartje was ik er weer weg en mijn schriftjes waren nog opvallend leeg, die konden dus mee naar de nieuwe school. De schoolleiding gaf aan dat ik wel met veel plezier naar school kwam maar dat ik verder geen bal uitvoerde. En om het plezier te behouden kon ik beter een niveau lager gaan om zo het plezier te behouden. Dat ging dus helemaal mis! Het ging niet om het niveau dat ik niet aankon. Nee, ik kon mijzelf gewoon niet zover krijgen om energie in dingen te stoppen waarmee ik totaal geen connectie had. Afijn, vier scholen verder waren mijn schriftjes nog steeds leeg en was ik afgegleden van het Atheneum naar de moeder (avond) MAVO. Ook daar werd het een drama en eindigde ik met twee certificaten die ik had gehaald zonder maar enige les te volgen. Die certificaten liggen nu nog daar in de kluis.
Sporten was alles
Vanaf mijn zeer jonge jaren zat ik op tennis en voetbal. Ieder momentje greep ik aan om te sporten en kon het even niet dan was ik wel buiten aan het spelen. Geen enkele motivatie had ik nodig om bezig te zijn met sporten. Iedere dag moest ik wel ergens voor trainen of wedstrijden spelen. Wanneer ik sportte voelde ik mij erg blij en meer dan gelukkig. Mijn ouders ben ik nu nog dankbaar dat ze dit in zagen en dat ze mij de ruimte gaven om mijn energie daar in te leggen. Ze gingen overal mee naar toe. Ik ben ervan overtuigd dat de steun en hulp op dit gebied mij grotendeels hebben gevormd. Ik denk dat ik lastig te doorgronden en totaal niet te sturen was. Ik kon niet uitleggen waarom ik wel alles voor sporten kon geven maar de simpele taken op school niet volbracht. Dit gaf wel regelmatig frustraties en heel veel onbegrip! Maar ik ging door en liet mij door niemand van de wijs brengen.
Korps Mariniers
Hier viel alles samen. Ik had in de ogen van de maatschappij gefaald op school en wist zelf ook niet wat ik het beste kon doen, nu ik zonder diploma was en geen idee had wat mijn toekomst zou brengen. Totdat ik op moest komen voor de dienstplicht. Na een lange en zware keuring werd ik goedgekeurd om de opleiding bij het Korps Mariniers te volgen. Wat een verademing was dit voor mij. Ik kwam in een omgeving terecht waar een combinatie was tussen zware fysieke inspanningen en studie. Het waren onderwerpen die mijn interesses meer dan grepen. En ik moest beide onderdelen constant halen anders was het exit! Ik kwam in een omgeving waar mijn kwaliteiten tot zijn recht kwamen. Een omgeving waar een strenge discipline was met een enorme structuur. Ik ben dankbaar dat ik hier terecht kwam. Dit heeft mij gevormd. Bij de mariniers heb ik geleerd om gedisciplineerd te zijn, structuur te maken en bovenal nooit op te geven!!
Vallen en opstaan
Nu na 42 jaar weet ik best goed hoe ik in elkaar steek. Door de juiste keuzes te maken en mijn gevoel een prominente plaats te geven blijf ik dicht bij mijzelf en blijf ik weg van de situaties die mij veel energie en frustratie geven. Ik houd mij over het algemeen bezig met werk waar ik gelukkig van word en wat mij energie geeft. Ik weet waar in goed in ben en waar mijn interesses liggen. Ik vind teveel leuk en moet ook waken dat ik in mijn enthousiasme niet 20 dingen tegelijk ga doen met als resultaat dat alles half gebeurt. Toch heb ik af en toe weer een nieuwe “passie” en focus ik mij daar helemaal op en verlies ik mij erin. Maar hé, dat vind ik gewoon lekker ; ) Ik hoef aan niemand meer verantwoording af te leggen en waar staat omschreven dat je alles moet afmaken waar je aan begint? Lekker saai.
Nu zul je denken dat ik als volwassene met ADHD alles onder controle heb. Maar niks is minder waar… Controle zal er nooit zijn en ondertussen is het heerlijk om niet altijd controle te hebben……….
Zomaar een paar opgekomen en verdwenen passies:
- Drummen – Drumstel gekocht, vier maanden op geramd. Op naar muziekwinkel. Top of the bill uitgezocht. 5 weken levertijd.. Niks ervan, showroommodel in auto en mee die handel ; ) Verkocht!
- DJ – Duurste van het duurste spul. Helemaal los, honderden uren in gestopt. Ander huis en alles verkocht.
- Omdat mijn omgeving vaak vond dat ik iets moest studeren. Vele LOI achtige studies geprobeerd. Kansloze missies, boeide mij niet dus werd niks. Studeren vanaf mijn 33e ruim goed gemaakt : )
- Ik ben helemaal gek van boeken en heb er vele gelezen. Maar tientallen boeken liggen nog te wachten op leesliefde.
Wat zijn jouw ervaringen? Deel ze met ons : ) Je kunt incognito reageren!
Heel herkenbaar, zeker de basisschool tijd. Mijn drang om te bewijzen heeft ervoor gezorgd dat ik mijn HAVO heb gehaald (Cito was Havo/VWO, school wilde MAVO), daarna 5x aan een ongeveer gelijke HBO opleiding, maar behalve de propedeuse niet verder gekomen dan een torenhoge studieschuld. Ik geniet van kleine dingen, en ondanks mijn dagelijks gevecht dat ik anders ben voor de buitenwereld voel ik mij toch gelukkig en ben ik trots op wie ik ben!
Breien: nooit een werkje afgemaakt
Haken: alleen de projecten die binnen 1 a 2 dagen af zijn, zijn geschikt.
kettinkjes maken: hele bak met kraaltjes, die er al jaren niks mee.
naaien (op de naaimachine ;)) dozen vol met stofjes, lintjes, knopen etc
hele doos vol met knutselspullen voor knutsel aanvallen
schilderspullen: verf zal inmiddels wel uitgedroogd zijn
plakfolie: twee van de drie tafeltjes af, de derde wacht al een jaar ofzo
bakspullen voor taarten, cupcakes, cakepops etc
en dan ben ik vast nog wel iets vergeten….
Je had waarschijnlijk hele fijne ouders…
Voor mij was werken en leren een goede combi. Ben nu wijkverpleegkundige bij buurtzorg, sinds 1 jaar , zelfsturend team….en deze organisatie houd van dynamisch werken, eigen initiatief nemen… Dus , op naar een nieuw project.heb uitdaging nodig…. En ja kan ook impulsief zijn ….